აქციებს ყოველთვის შორიდან ვუყურებდი, კერძოდ იმ სოფლიდან, სადაც 18 წელი გავატარე. მაშინ, როცა აპროტესტებდნენ გავრილოვის გამოჭიმვას იმ სკამსა და ადგილზე, რომლიდანაც ზვიად გამსახურდია კბილებამდე იცავდა საქართველოს დამოუკიდებლობას, მთელი გულით ხალხის გვერდით ვიდექი. მაშინაც, როცა უკრაინას უჭერდა მხარს ჩემი ერი…
პირველად ვიყავი ასეთ მასშტაბურ აქციაზე, რომელთა შორის ყველაზე მეტი სტუდენტი იყო. ამ ფოტოზე “ჯოს” მეთქი ვყვირივარ პასუხად მოწოდებაზე “საქართველოს გაუმაააარ”… ჩემს უკან ათასობით ახალგაზრდა დგას. ვიღაცები იცინიან, ვიღაცები ტირიან, ვიღაცები ერთმანეთს ამშვიდებენ… განსაკუთრებით არ ამომივა მეხსიერებიდან ერთი კეთილი ბებო, რომელსაც თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე და სტუდენტების ნათქვამზე “რა ცუდ დროს გვიწევს ცხოვრებაო”, პასუხობს:”რაც ჩვენ გამოვიარეთ, მაგას ვერასოდეს გამოივლით, მაგრამ თქვენ ხართ ყველაზე დიდი ძალა, რაც კი ოდესმე მინახავს”.
მერე კი ზურგის შექცევა, თავის ნელა, სევდიანად ჩაღუნვა, ორიოდე გადმოვარდნილი ცრემლი და ნელი, მშვიდი ხმის რიტორიკული კითხვა:”ნუთუ, ამის გამო ვიწვალეთ ამდენი?!”. მერე კი ერთმანეთს ვუყურებთ მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი, და ღრმად ვიაზრებთ, უსიტყვოდ, თვალების კონტაქტით, რომ ისტორიის სწორ მხარეს და ზუსტად იქ ვდგავართ, სადაც აუცილებლად უნდა ვიდგეთ.
მერე დარეკვები და შფოთიანი შეტყობინებები იწყება. ამასობაში კი წარმოვიდგენ, როგორ მეძებს დედაჩემი ტელევიზორის ეკრანზე, ჩემი ყველაზე დიდი მხარდამჭერი, რომელიც წინასწარ მაფრთხილებს “წადი აქციაზე, და დანარჩენი მე ვიცი”. ისიც ვიცი, აქ რომ იყოს, გამოვიდოდა, ოღონდ ჩემსავით ღამის 11 საათზე არათუ სახლში შევიდოდა, არამედ ბოლომდე იდგებოდა ხალხის გვერდით. მერე იწყება შეძახილებიც “არა რუსულ კანონს! არა რუსულ კანონს! არა რუსულ კანონს!” და ხმის ჩაწყვეტამდე ვიმეორებ მეც: “არა რუსულ კანონს! არა რუსულ კანონს! არა რუსულ კანონს!”.
ირონიაც და დაცინვაც ბევრია, ისიც ბევრია, რომ გამოიშვერენ ჩემკენ და იმ თითოეული სტუდენტისკენ ხელებს სიტყვებით “იმბეცილები”, “დებილები”, “ვითომ პატრიოტები”, “ნაცები”… ის კი არ იციან, რომ ეს ბრძოლა ვინმე კონკრეტული პარტიის წევრის ან რამე კონკრეტული პარტიის კი არა, ზუსტად სტუდენტების მხრიდან დაიწყო. ვერც იმას ხვდებიან, რომ ეს ბრძოლა არა მხოლოდ ჩვენი, თსუს, ილიაუნის, თსსუს, გაუს, სტუს ან ნებისმიერი სხვა უნივერსიტეტის სტუდენტების, არამედ ყველასია. სტუდენტურმა ძალამ გაიმარჯვა 1989 წელსაც, როცა ხელჩაკიდებული 16 წლის ახალგაზრდა გოგონები გადაუდგნენ წინ ტანკებს. დამოუკიდებლობის, თავისუფლებისთვის მებრძოლი გმირი სტუდენტები… ხოლო იმ ადამიანებმა, ვინც ბრძოლის ველიდან გაიქცა, მიატოვა, ან თბილი კედლებიდან უყურებდა და დასცინოდა შემზარავ სანახაობას, როგორ ნაყავდა რუსეთი თავისი ბოროტების ხომალდით 15 წლისებს, ყველამ ვიცით, რა სახელით დარჩნენ ისტორიის ფურცლებზე. დიახ, კანონი უზენაესია, მაგრამ “რუსული კანონი” უქვესკნელესია და ვაი იმათ, ვინც ჯერ კიდევ ვერ გარკვეულა მის სისაძაგლეში.
და ვერასოდეს დამაჯერებს ხელისუფალი კანონის სიმართლეს, როცა თავად არღვევს მას. ვერც ის ხალხი დამაჯერებს თავის აზრს, რომელთაც ჯერ არ ჩაუხედავთ კანონში და არ იციან სიტყვა “ტოტალიტარიზმის” მნიშვნელობა. 13 წლის ვიყავი, ჩემი ქართულის მასწავლებელმა რომ მირჩია ჯორჯ ორუელის 1984-ის წაკითხვა, მეორედ 16 წლის ასაკში წავიკითხე. და მხოლოდ ახლა ვხვდები მის რეალურ მნიშვნელობას, როცა თავი უინსტონ სმითი მგონია და იმის წარმოსახვა მაქვს, როდის შემომიღებენ კარს შავ ფორმაში გამოწყობილი “კაცები”, როდის დამადებენ შუბლზე იარაღს და ხელზე ბორკილებს იმის გამო, რომ ობოლ ბავშვებს თუ ნაცემ ქალებს ვიცავ, რომ შშმ პირებს ვეხმარები, რომ ვიღაცას განათლებას ვაძლევ, რომ ბიზნესი მაქვს, რომ გაჭირვებულს ფულს ვუგროვებ, რომ ჩირის მეწარმე ვარ, რომ ვწერ, და ასე უსასრულოდ ბევრი “რომ”…
ათასჯერ წავიკითხავ დოსტოევსკს, ტოლსტოის, პუშკინს, ლერმონტოვს, მიცკევიჩს… ათასჯერ მოვუსმენ შესტაკოვიჩს, მაიკოვსკის, რახმამინოვს… მაგრამ არასოდეს, არასოდეს ავირჩევ გზას, რომელიც წერტილისოდენად დამაკავშირებს რუსეთს, რადგან იმათგან განსხვავებით, ვისაც არ ახსოვს, როგორ გაატყავეს ცოცხლად 3 წლის ქართველი ბავშვები და ზედ ამოაჭრეს ხორცი წარწერით “ძაღლებო”, ისტორიის ფურცლებმა ჩვენც შემოგვინახა ეს დარდი და ტანჯვა, არ გვინახავს, მაგრამ ჩვენც ვგრძნობთ, არ გამოგვივლია, მაგრამ ათასგზის რომ გაგვატყავონ, ათასგზისვე ვიტყვით “არა რუსულ კანონს!”
ამიტომ, არა, არა და არა რუსულ კანონს! _ წერს სოციალურ ქსელში ოზურგეთელი, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი ანა სისვაძე.
