კომუნისტების დროს ყველაზე კარგი ლუდი „ჟიგულოვსკაია“ იყო და ვინც ამ ლუდს მიირთმევდა, კაციც ის იყო და ქუდიც მას ეხურა. სახელიც ჰქონდა და გვარიანი ღიპიც უთამამებდა.
ბატონ გოგი ცაბაძეს თავის აპარატში ერთი ერთგული თანამშრომელი ჰყავდა – რეზო ჯინჯოლია. გიორგი, როგორც ჩვენი ყველა ხელოვანი, ყველას ეხმარებოდა თავისი ავტორიტეტით.
ერთხელ ეს რეზო გიორგის კაბინეტში შეიძურწა თხოვნით:
– „მოსკვიჩი“ მყავს, ბატონო გიორგი. აბა, დღეს „მოსკვიჩით“ ვინღა დადის?
– რა გინდა, კენზო?
– კენზო არა, ბატონო გიორგი, რეზო მქვია მე, რეზო.
გოგი ცაბაძეს ერთი უცნაური თვისება ჰქონდა. ადამიანების სახელებს ვერაფრით ვერ იმახსოვრებდა. აიდარს ავლაბარს ეძახდა, ოლიას – თოლიას. ეგ კი არა ნუგზარ კვაშალს – ნუგზარ „კაშხალს“ ეძახდა.
– ჰო… რა გინდა, რეზო?
– ბატონო გიორგი, „ჟიგული“ მინდა – „03“ და თქვენ ხელი მიგიწვდებათ, თან თავის ფასში.
– თავის ფასში – ხილ-ბოსტანში! – გადაბჟირდა კომპოზიტორი. სადაა, კაცო, ეგრე?!
– მინდა, ბატონო გიორგი და რა ვქნა? დამეხმარეთ!
– „ხარაშო, სლუშ, პადუმაემ!” – დაპირდა ცაბაძე.
გულმოწყალე კომპოზიტორმა კაბინეტიდან რეზოს გასვლისთანავე აკრიფა ტელეფონის ნომერი.
– „ზავტრა (რუსული ლაპარაკი უყვარდა) კვამ პრიდიოტ მოი ზნაკომი ჯონჯოლია. „ჟიგული” ხოჩეტ…
კარებიდანვე მობრუნდა მიყურადებული მთხოვნელი:
– „ნე ჯონჯოლია, ბატონო გიორგი ა– ჯინჯოლია“.
– „ნუ, ნე ადინ ხ… ი?!” – გადაბჟირდა კომპოზიტორი.
რეზოს სხვა გზა არ ჰქონდა და „წაუპადხალიმა“.
– „კანეშნა, ადინ ხ… ი,” ბატონო გიორგი, „ტოლკო, როსტ რაზნიე”!
ცაბაძემ იმდენი იცინა, ძლივს მოაბრუნეს.
– „ხარაშო, ხარაშო”, ჩემო კვებზო, „სდელაემ.. სდელაემ”?!
– დაბადების დღე მაქვს ორ თვეში და მაშინ გამახარეთ, იუბილეზე.
– „ხარაშო, ხარაშო”, ჩემო რემზო.
ორმა თვემ მალე გაიარა.
გულაფანცქალებული იუბილარი სტუმრად მოსულ, საგანგებოდ დაპატიჟებულ ცაბაძეს მიეგება ორსართულიანი სახლის დიდ ეზოში.
გიორგი მანქანიდან გადმოვიდა.
– „პალუჩაი, ზაკაზ”! – მიათითა თავისი მანქანის საბარგულისკენ.
ძნელი მისახვედრი არაა…
მანქანიდან ერთი ყუთი ლუდი „ჟიგული“ გადმოიღეს.
– ეს რაა, ბატონო გიორგი? – პირი გააღო რეზო-კენზომ.
– „ტი ჟე გავარილ – „ჟიგული“? – ვოტ, პრინიოს”…
– ია, ია, ალუღლუღდა მასპინძელი იუბილარი, – „მაშინუ პრასილ, მაშინა „ჟიგული”.
– „ვოტ, ვ მაშინე პივა „ჟიგული“, ა ჩტო ტი ხაწელ?”
– „ია მაშინა „ჟიგული“ პაპრასილ, ბატონო გიორგი“.
– „აა, მაშინა „ჟიგული“? ეტო ჟე ოჩენ დოროგა სტოიტ, პარენ”, მომინდომე რა შენც, ჩენზოო!
ჯინჯოლიას პირი გაუშრა.
