მსახიობი გულჩინა დადიანი იხსენებდა: “ჩემი კინოდებიუტი ნანა მჭედლიძის “პირველ მერცხალში” შედგა. გადაღებებზე დოდო აბაშიძის გმირისთვის ცოლი, ფაცია, ვერაფრით შეარჩიეს და მეგობარმა დოდოს საკუთარი ცოლი “ათხოვა”. ასე აღმოვჩნდი დიასახლისი კინოში, რასაც მოგვიანებით სხვა სურათებიც მოჰყვა.
გადაღება ფოთში მიმდინარეობდა. კარგად “შემასწავლეს” მეგრული და ჩემს შვილებიანად ისეთ სახლში მიმიჩინეს დიასახლისობა, სადაც მასპინძელს ცოლ-შვილი დასასვენებლად ჰყავდა გაშვებული. თვითონაც სადღაც გაიხიზნა. ამ სახლს უშუალოდ ფილმშიც ვიღებდით. მითხრეს, ქვეშაგები გამოიტანე, გაამზეურე და დაბერტყეო. ყოველ დილას მივდიოდი, გამოვიტანდი ქვეშაგებს და გულმოდგინედ გაბერტყვის შემდეგ უკან შემქონდა. მეზობლებს უფიქრიათ, ნეტა ვინ მოუყვანია ამ ჩვენს პეტრეს, აქ რაღაც რიგზე ვერ არის, სამი დღეა, ეს ქალი ლეიბებს ბერტყავსო, აუცილებლად მის ცოლს უნდა შევატყობინოთო.
რამდენიმე დღეში ერთ სათამაშო ეპიზოდს ვიღებდით და წივილ-კივილით ეზოში ერთი უცნობი ქალი შემოვარდა. მწვდა თმებში და მთელი ქალაქი შემიყარა. თურმე მეზობლების რჩევით, ფიზიკურად მისწორდებოდა იმ სახლის დიასახლისი. მას ეგონა, რომ ოჯახი დაენგრა და მისი ადგილი დავიკავე. როცა ყველაფერი გაირკვა, ის ქალი ისტერიულად იცინოდა და თან ბოდიშებს მიხდიდა. გამოტყდა კიდეც, ვიფიქრე, ამ ანგელოზივით ქალს რამ მოაწონა ეს ჩემი ჟანგისფერი შოფერი ქმარიო”.
