მოულოდნელი დებიუტი

დღევანდელი სახალისო მოგონებების მთავარი გმირები სპორტული ჟურნალისტები არიან. ამ პროფესიის ხალხს მოსაგონარი ყოველთვის გააჩნია. სპორტული ცხოვრება მოულოდნელობებითაა აღსავსე და ხშირად არაერთ სიურპრიზს გვთავაზობს. ამ სფეროს წარმომადგენლების მსგავსად ჟურნალისტებიც უცნაურ სიტუაციებში არაერთხელ ხვდებიან.

ალბათ, სპორტული მასმედიის ახალგაზრდა წევრები არ მიწყენენ და დღეს სიტყვას მათ უფროსს კოლეგებს გადავცემ.

ბატონი თემურ ჯაფარიძე ცნობილი სპორტული კომენტატორია. საწყენია რომ ბოლო პერიოდში მის ხმას იშვიათად ვისმენთ. იყო დრო როდესაც ამ პროფესიაში პირველ ნაბიჯებს დგამდა. ერთ ჩვეულებრივ თბილისურ დღეს ბატონ თემურს ცხოვრებამ მძიმე განსაცდელი მოუმზადა.

თემურ ჯაფარიძე: „გასული საუკუნის 70-იან წლებში თბილისში საბჭოთა კავშირის ჩემპიონატი ტარდებოდა მძლეოსნობაში. სტადიონზე შეჯიბრების დაწყებამდე ერთი საათით ადრე მივედი. წყნარად ვიყავი, რადგან ვიცოდი რომ რეპორტაჟი ბატონ კოტე მახარაძეს უნდა წაეყვანა.

ნახევარი საათია დარჩენილი და საქართველოს ტელევიზიის წარმომადგენლები დამადგნენ. თურმე კოტე მახარაძე არ მოსულა და რეპორტაჟის წაყვანა მე დამავალეს. ფეხბურთის მატჩი კი გადამიცია, მაგრამ მძლეოსნობასთან ამ კუთხით შეხება არასდროს მქონია. ჯერ კატეგორიულად ვიუარე, მაგრამ მაგის დროა?!

სასწრაფოდ დავიწყე საქმეში გარკვევა. გავიგე, რომ მოსკოვისთვის თბილისიდან რეპორტაჟს ცნობილი კომენტატორი ალექსეი კურაშოვი გადასცემდა.

– იმ შემთხვევაში შეიძლება შევძლო, თუ კურაშოვის ხმას მომაწოდებთ ყურსასმენით, – წამოვაყენე ულტიმატუმი.

რუსული კარგად ვიცოდი და თარგმნით გადაცემას წინ რაღა უნდა დადგომოდა. შევედი ჯიხურში, კურაშოვის ჯიხურთან ჩემსას მინის კედელი აკავშირებს.

დაიწყო კურაშოვმა რუსულად. ავყევი მეც ქართულად. მამხნევებენ „ჩვენები“ მაღლა შემართული ცერა თითით. ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა, მაგრამ ისე სადაა, შენ რომ გინდა? კურიოზი თურმე მაშინ მწიფდება. თხუთმეტი… მხოლოდ თხუთმეტი წუთი რჩება და… რას ვხედავ. კურაშოვმა „ნაუშნიკები“ მოიხსნა და ხმაც შეწყდა ჩემს „ნაუშნიკში“. თურმე, რუსი კოლეგა მოსკოვისთვის გადაცემას მორჩა. ახლა მართლაც რაღა ვქნა?!

გავხედე კურაშოვს. შემამჩნია. გულმა გული იცნო, იმარჯვა პროფესიონალურმა ალღომ. რუსმა შემხედა, მიხვდა, რა დღეშიც „ჩამაგდო“ და ჩემდა გასახარად სასწრაფოდ განაგრძო რეპორტაჟი, ოღონდ არა მოსკოვისთვის, არამედ, როგორც მიხვდით, ჩემთვის.

გადაცემის შემდეგ კურაშოვი მომიახლოვდა, ხელი ჩამომართვა და კოტე მახარაძესთან მოკითხვა დამაბარა. თავად ბატონი კოტე რამდენიმე დღეში ვნახე. თავდაპირველად წაყვანილი „რეპორტაჟისთვის“ შემაქო, შემდეგ კი მოულოდნელად ცივი შხაპი გადამასხა.

– ჩემო თემურ, ჩემთან ვალში ხარ, რომ იცოდე. კურაშოვმა შენი წილი ჰონორარი მომთხოვა, მე მიმყავდა გადაცემა, ეგ რა შუაშიაო და მივეცი ჯიბიდან, აბა, რა მექნა?! ისე, კომენტატორობა კომენტატორობაა, _ განაგრძო კოტე მახარაძემ, მაგრამ რუსული უფრო კარგი გცოდნია… კომენტატორობას კი ისწავლი ნელ-ნელა…“

ნუგზარ ჯუღელს მკითხველის წინაშე განსაკუთრებული წარდგენა არ ესაჭიროება.  ბატონი ნუგზარი დიდია ხანია დამსახურებულ „პენსიაზე“ იმყოფება და ტელემაყურებლების წინაშე მხოლოდ დროდადრო ჩნდება. ამის მიუხედავად, მის მიერ წარმოთქმული ორიგინალური ფრაზები ხალხში დღესაც დიდი სიყვარულით სარგებლობს. ერთხელ ნუგზარ ჯუღელი გამოუვალ მდგომარეობაში ჩავარდა. ამ ისტორიას თავად არაერთხელ იხსენებდა.

ნუგზარ ჯუღელი: „ერთ ჩვეულებრივ თბილისურ საღამოს „მოამბე“ უნდა წამეყვანა. გადაცემის დაწყების წინ ტექსტი საგულდაგულოდ მოვამზადე და რიგის მიხედვით დავაწყე. მოულოდნელად სტუდიაში ჩემი მეგობრები, ფეხბურთელები კახი ასათიანი და ვახტანგ ჭელიძე შემოვიდნენ. მთხოვეს მათთვის რამდენიმე წუთი დამეთმო. ვიუარე და გადაცემის შემდეგ დაგელაპარაკებით-მეთქი, –  შევპირდი. „მოამბის“ ტექსტი გამომართვეს, დაათვალიერეს, უკან დამიბრუნეს და სტუდია დატოვეს.

დაიწყო გადაცემა. დავხედე ფურცლებს და სრული სერიოზულობით კითხვა დავიწყე:

– უნდა მოგახსენოთ ძვირფასო ტელემაყურებლებო, რომ რუსთაველი მეტალურგები თავგამოდებით იბრძვიან დასახული გეგმების გადაჭარბებით შესრულებისთვის. თქვენ ახლა კადრში ხედავთ მშრომელი მეტალურგების ოფლით დაღარულ სახეებს.

ეკრანზე ჩაის ბუჩქი გამოჩნდა. გამიშრა პირი. სასწრაფოდ მოვძებნე „ჩაის ფურცელი“ და რიხიანად ვამბობ:

– ჩვენი მეჩაიეები და მეციტრუსეები თავს არ იზოგავენ, რომ სოციალისტური შეჯიბრების გარდამავალი დროშა არავის დაუთმონ, ხედავთ ალბათ, თუ როგორ თავგამოდებით ირჯება თითოეული მათგანი ჩაის დუყებით გადამწვანებულ ბუჩქთან. შევხედე მონიტორს და კინაღამ გადავირიე: ვიღაც, ჩემი ცოდვით სავსე მეტალურგი უნიათოდ უჯაჯგურებს რკინის გრძელ კეტს ღუმელს. როგორმე უნდა გამოვასწორო სიტუაცია, თორემ ძალიან ცუდადაა საქმე.

– დიახ! – განვაგრძობ ტექსტის კითხვას, – მოწინავე მეჩაიე, სონია ლაგვილავა… იმ უნიათო მეტალურგმა კიდევ ერთხელ დაატრიალა კეტი ღუმელში და კინაღამ თვითონაც შეჰყვა.

ყველაფერი ნათელი იყო, რა მიხვედრა უნდოდა, რომ ჩემმა „მეგობარმა“ ფეხბურთელებმა „იხუმრეს“ და საგანგებოდ დალაგებული ფურცლები ამირიეს. კვლავ შევეცადე მდგომარეობის გამოსწორებას:

– თქვენ ახლა ისევ რუსთაველ მეფოლადეს ხედავთ, იგი თავგამოდ… შევხედე მონიტორს. ბოსლიდან ჯერ ძროხამ გამოყო თავი, მერე მისმა პირმშომ, პატარა ხბომ. ეკრანს „ტაბლიცა“ ააფარეს.“

ქალბატონი თამილა კახიძე ნებისმიერი ქართული ოჯახის ყოველდღიური სტუმარი გახლდათ. კომუნისტების დროს სამზარეულოში პატარა, ე.წ. კედლის რადიოები გვქონდა და საქართველოს რადიოს გადაცემებს მთელი დღის განმავლობაში ვუსმენდით. თამილა კახიძე რამდენიმე ათეული წლის განმავლობაში საქართველოს რადიოს სპორტულ განყოფილებას ხელმძღვანელობდა და ჩვენი სპორტსმენების წარმატებების შესახებ პირველი გვამცნობდა.

თამილა კახიძე: „ეს ამბავი ქართველების რაინდობას უსვამს ხაზს, რაც ვფიქრობ, უფრო სიამაყით აავსებს მკითხველს, ვიდრე ჯანსაღი იუმორით.

ვილნიუსში ვარ – სპარტაკიადაზე. იქ ერთი კოლეგა მეგობარი ქალი მყავდა, სახელად – რიგინა. ლამაზი ქალი გახლდათ და თაყვანისმცემლები არ აკლდა.

ერთხელ მე და რიგინა კაფეში ვსხედვართ და ყავას შევექცევით. რიგინა მუდამდღე მიჩიჩინებდა – „ვგიჟდები ქართველ მამაკაცებზეო.“ გულში კი, რა თქმა უნდა, მეამაყებოდა, მაგრამ მაინც ვეუბნებოდი, – „კაი ერთი, რა განსაკუთრებულები ჩვენი ბიჭები არიან-მეთქი.“

ვსვამთ ყავას. მოულოდნელად რიგინას ძალიან მაგარი რუსი „პაკლონიკი“, ჩვენი კოლეგა ჟურნალისტი შემოვიდა და ჩვენს მაგიდაზე შამპანურით სავსე ორი ფუჟერი მოიტანა. დაგვიდგა… მე მეჩქარებაო, – მოიბოდიშა და ისევე გაქრა, როგორც გამოჩნდა. გაოცებული ვუყურებთ ერთმანეთს.

ამ ამბავში ვართ და კაფეში ჩვენი მძლეოსნობის მწვრთნელი ილია გიგაური შემოვიდა. ჩვენს დანახვაზე ძალიან გაიხარა. ორთავეს ხელზე გვეამბორა. მერე ბარმენთან მივიდა, რაღაც ჩასჩურჩულა და წამსვე მოვარდა ოფიციანტი. ჩაციებული შამპანურის ბოთლი ჩვენ თვალწინ ზათქით და ზეიმით გახსნა, ახალი ფუჟერები შეგვივსო და მაგიდა ნუგბარი ტკბილეულით აივსო. ილიამ მოკლედ გვადღეგრძელა, ბოდიში მოიხადა და დელიკატურად დაგვემშვიდობა.

– აი, – ნიშნის მოგებით გადმომხედა რიგინამ, – რატომ ვგიჟდები ქართველ მამაკაცებზე.

კაფედან უსაზღვროდ ამაყი გამოვედი“.