სავარდო და სამაისო იმერმხარეს, ლეჩხუმის ჩათვლით, შემოდგომა მხატვართათვის მიუწვდომელი ფუნჯით აფერადებს.
ნახევარწრე ამ სივრცის სილამაზისა, რის დატევაც ჩვენმა ობიექტივმა მოახერხა, უსათუოდ არის იმ დიდი, ბრდღვიალა წრის ნაწილი, რასაც ჩვენი სამშობლოს მზესთან ასოცირებული სილამაზე ჰქვია!
რიონჰესი, ვარციხჰესი, გუმათჰესი,… ლაჯანურჰესამდე გავლილ გზაზე, მზის ბრდღვიალის ქვეშ გასუსულ მწიფობის თვეს, თითქოს , ხელს უშლის ნებისმიერი სულდგმული, რაც ირგვლივ გაიფაჩუნებს..
რიონის ხეობის გასწვრივ, ფერდობებიდან მომზირალ თვალცეცხლა ასკილებს, ყველაზე უკეთ შეუძლიათ, გიამბონ, რა საიდუმლო გაანდო მათ მზემ!
ტვიშის მარაოს კლდეებს, კიდევ უფრო ყველაზე უკეთ შეუძლიათ გადმოსცენ ღვთისგან დაკისრებული სასწაული მისიის შესახებ _ მუდამ უდანაკარგოდ აგროვონ მზის წყალობა და უსაზღვრო სიტკბოდ მიაწოდონ „ ცოლიკაურს“ თუ მსოფლიოში უკვე აღიარებულ „უსახელოს“ !
ხვამლის გაქვავებული გველეშაპის სხეულს შეხედავ და იჯერებ, რომ აქ მითი უკან იხევს _ პრომეთეს სისხლის წვეთები ნამდვილად დაეცა ყველაზე წერწეტ ყვავილებსა და ბუჩქოვანებს. ამიტომაც კრთის, აქ, ამდენი განსხვავებული ინი და ძოწეული!
ამიტომაც გვეუბნებიან ლეჩხუმში, მზეს უკეთესი მასპინძელი არ ჰყავს ამქვეყნად, ვიდრე ჩვენი საცხოვრისიაო.. ( იმასაც აღნიშნავენ, თაკვერ-ტოპონიმს რომ დღემდე არ დაუკარგავს შინაარსობრივი სილამაზის და მორფოლოგიური ჟღერადობის ხიბლი).
[sexy_author_bio]
