როგორც ამერიკის ფსიქოლოგიური ასოციაციის კვლევებმა აჩვენა, ახალგაზრდები უფრო მეტად ორიენტირებას აკეთებენ პირად განვითარებაზე. ახალგაზრდების წარმომადგენლების უმეტესობა ძირითადად დაინტერესებულია საკუთარ წარმატებებით და გეგმავენ ოჯახი მხოლოდ მას შემდეგ შექმნან, როდესაც კარიერულად მყარად იქნებიან.
მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციის თანახმად, 18-დან 44 წლამდე ადამიანი ითვლება ახალგაზრდად. სრულიად ლოგიკურია, რომ ქორწინების საშუალო ასაკი იზრდება. თუ ადრე ქორწინება 25 წლის ასაკის შემდეგ გოგონასთვის დაგვიანებულად ითვლებოდა, დღეს ამავე ასაკში ბევრი ჯერ კიდევ ამთავრებს სწავლას ან იწყებს კარიერას.
იმისათვის რომ იყოლიო შვილები, არ არის აუცილებელი დაქორწინება. იზრდება იმის შეგნება, რომ ქორწინება მხოლოდ ბავშვის გამო – არაჯანსაღი მოვლენაა: აუცილებელი კი არ არის, რომ არასრულ ოჯახში ბავშვმა ფსიქოლოგიური ტრავმები მიიღოს, აი, სრულ, მაგრამ უბედურ ოჯახში კი – შესაძლებელია.
ადრე ქორწინება ორივე მეუღლის ღირსების საქმედ ხდებოდა. შეყვარებულებისთვის პრინციპში რთული იყო სერიოზული ურთიერთობების ჩამოყალიბება შემდგომი ხელის თხოვნის გარეშე. დღეს ბევრი წყვილების მიერ რეგისტრაცია აღიქვება როგორც ფორმალობა, რომელიც გავლენას არ ახდენს არც ურთიერთობებზე, არც ყოფაზე, არც სოციალურ სტატუსზე.
განვითარებულ ქვეყნებში გოგონებისთვის დიდი ხანია დაკარგა აქტუალურობა ცნებამ „შინაბერა“, თანაცხოვრება კი როგორც ურთიერთობების ფორმა არ იკიცხება საზოგადოების მიერ. და თუ ადრე ადამიანი, რომელმაც არ შექმნა ოჯახი, ითვლებოდა წარუმატებელ და როგორც მინიმუმ უცნაურად, დღეს უკვე ბევრ ქვეყანაში ეს ასე არ არის.
თუ მშობლების ქორწინება არ იყო იღბლიანი, შვილები არ მოინდომებენ მის განმეორებას და სიფრთხილით აირჩევენ პარტნიორს. შეცდომისა და უიღბლო ქორწინების შემთხვევაში პარტნიორები არ ებღაუჭებიან უიღბლო გამოცდილებას როგორც ერთადერთ შესაძლებელს. ამიტომაც იზრდება განქორწინებების რიცხვი.
[sexy_author_bio]
