ერთ წელს მარჯანიშვილის თეატრში პარტიული კომიტეტის მდივნად აირჩიეს მსახიობი თამარ თეთრაძე. თუმცა ეს ამბავი სანდრო ჟორჟოლიანის გარდა არავის გაკვირვებია და არჩევის მიზეზი თვით თამარს ჰკითხა. მან კი უპასუხა, ვითომ ვერ შევძლებ? ამის შესახებ სანდრომ ძველი თაობის წარმომადგენელს, ფრიად ინტელიგენტური გარეგნობის მსახიობს ზაქრო გომელაურსაც ჰკითხა. ზაქრო კი სანდროს ეუბნება:
– მე რაღაც კი გავიგე, მაგრამ შვილს გაფიცებ, არავის უთხრა. არ მინდა, ჩემს, ნათქვამად გავრცელდეს. ისე კი ბევრმა იცის.
– არა, ღმერთმანი, არაფერს ვიტყვი.
– შენ რომ მენშევიკი იყავი, თუ იცოდა ვინმემ თეატრში, ან თამარმა თუ იცოდა?
– რას სულელობ, ყაზახო, მაგი რა მოსატანია? – ჯერ შეშფოთდა სანდრო, შემდეგ კი გაბრაზდა.
– მე რა შუაში ვარ მერე?
– ამბობენ, ყოფილი მენშევიკები უნდა გადაასახლონო, გაიგე?
– ტყუილია მაგი! – ფერმა გადაჰკრა ბატონ სანდროს.
– ამ დღეებში, ალბათ, პარტიის ღია კრებაზე იმსჯელებენ შენს შესახებ. გირჩევ, იმ ქალთან გამონახო საერთო ენა. თუმცა, ყველა ამბობს, რომ შენზე ნაწყენი ყოფილა!
ამასობაში თამარს ყველაფერი გააგებინეს. სანდრომ კი, როცა გაიგო, რომ მის საკითხს კრებაზე არ განვიხილავთო, მეტად კმაყოფილი დარჩა. შემდეგ თამარს ყოველ შეხვედრაზე ან ქათინაურს ეუბნებოდა, ან ხელზე კოცნიდა, ხოლო ზაქრო გომელაურზე ამბობდა, როგორ დავუჯერე იმ ყიამყრალ ყაზახს ასეთი სისულელეო.
