თანამედროვენი სიმონა დოლიძეს ახასიათებდნენ, როგორც უაღესად გულკეთილ, თავმდაბალ, ,,საწყალი გულის” პატრონს, ,,არაფერი გლახა მისგან არ წარმოდგებოდა, გაჯავრება რომ სდომებოდა, მაინც ლმობიერი სახე ჰქონდა”. მაგრამ თურმე უსამართლობას რომ ნახავდა, პასუხის გაუცემლად არ დატოვებდა. არავინ იცის ამ ლმობიერი სახის პატრონმა ზუსტად რამდენი ადამიანი გაისტუმრა საიქიოს. მისი პორტრეტის განსხვავებული ნიშან-თვისებები ლექსშია წარმოდგენილი:
მინდოდა რომ დავსთხოვოდი
ღვინით და ოტკით თრობასა,
დავლევდი, ის მე მავნებდა _
გზებში ავსტეხთი სროლასა.
პოლიცია მას ყველგან დაეძებდა, სოფელში იგზავნებოდა ეგზეკუცია, ხალხს ახდევინებდნენ ჯარიმებს. ამის გამო ბევრი ტერორისტის მსგავსად დოლიძემ გადაწყვიტა დაეტოვებინა გურია და ბათუმისკენ გასწია. მას თან ახლდა მისი სახლიკაცი ანდრო დოლიძე (ლექსის მიხედვით კი ,,ჩემი ანდრო ბიძაშვილი”) და მელქისედეკ ბურჭულაძე. მელქისედეკ ბურჭულაძე ცნობილი წითელ რაზმელი იყო. ის ბავშვობიდან თბილისში მუშაობდა მღებავად. 1907 წელს ბურჭულაძე სხვა ტერორისტებთან ერთად თბილისში ავჭალის ქუჩაზე მსხვილ ტერორისტულ აქტში მონაწილეობდა. იგი დააპატიმრეს, მაგრამ 1908 წელს მეტეხის ციხდან გაიქცა. ამის შემდეგ ის გურიაში საქმიანობდა.
ნატანებში ისინი დასასვენებლად ერთ ნალიაში დაიმალნენ, სიმონას იმ დროს თურმე ფეხები აწუხებდა (“ცოტა მუხლი მე მტკივოდა”), ანდრო დოლიძე კი საჭმლის მოსატანად გაგზავნეს.
ჯაფარიძე ურადნიკსა
თქვენ იცნობდით გურიაში,
ამ ჩემს ანდროს შეხვთენოდა
სტრაჟნიკებით მერიაში.
მაშინვე მათ მოახსენა
ყაჩაღი მყავს ყანაშიო,
ეხლა არის ნალიაში
ვერ გადიან დღე კარშიო.
დოლიძემ გასცა ფირალები და ჯარიკაცებმა პროპორშჩიკ ჯაფარიძის მეთაურობით ნალიას ალყა შემოარტყეს. თურმე ბურჭულაძე ნერვიულობდა და დოლიძეს უთხრა _ ადგილი გამოვიცვალოთო, მაგრამ ამ დროს გამოჩნდა ანდრო დოლიძე, რომელმაც ფირალებს სადილი მოუტანა.
,,კვირას, 25 სექტემბერს, დღით 2 საათზე, სადგურ ნატანების მახლობლათ სასიმინდეში თავის შეუფარებიათ ორ უცნობს, როგორც უფიქრიათ, ისინი ყაჩაღები უნდა ყოფილიყვნენ. ეს ამბავი გაუგია ადგილობრივ ადმინისტრაციას და დარაჯთა რაზმი გაუგზავნია უცნობების შესაპყრობათ. დარაჯებს ალყა შემოურტყიათ სასიმინდესათვის და მათ მოთხოვნაზე “დაგვნებდითო” უცნობებს სროლით უპასუხნიათ. თავის მხრივ, დარაჯებსაც აუტეხიათ სროლა. ერთი უცნობთაგანი გადმომხტარა სასიმინდიდან და გაქცევა დაუპირებია, მაგრამ ის დარაჯებს მოუკლავთ. მოკლული, როგორც ამბობენ უნდა იყოს ამაღლების საზოგადოების მცხოვრები ყაჩაღი სიმონ დოლიძე და მეორეს ვინაობა გაურკვეველია. დარაჯების მხრით მოკლულია პროპორჩიკი ჯაფარიძე”, (გაზეთი ,,კოლხიდა’, 1911).
სტრაჟნიკების დანახვაზე სიმონამ თურმე ხელი დაავლო რევოლვერს, მაგრამ მის სახლიკაცს ის იქამდე დაუშლია. ნალიიდან პირველი სიმონა დოლიძე გადმოხტა, მას მიჰყვა ბურჭულაძე. ბურჭულაძემ მოახერხა გაქცევა, სიმონა ორივე ფეხში დაიჭრა, მაგრამ შეძლო ჯაფარიძის მოკვლა.
ერთი ტყვია გავისროლე,
თან გემოზე გავიცინე;
ჯაფარიძე ურიადნიკი
ამ ჩემს გვერდში მივიწვინე…
გადმოცემით, დაჭრილ დოლიძეს მაუზერი თავდამსხმელებისთვის გადაუგდია. ჯაფარიძეს ეს რომ დაუნახავს ბურჭულაძისთვის თავი დაუნებებია და მაუზერისკენ გამოექანა, სიმონას ის მეორე მაუზერით მოკლავს.
განსხვავებულად ჰყვება ამ ამბავს ვინმე გ. ბურჭულაძე სოფელ სამებადან: ,,ანდრიამ (დოლიძემ – ი.მ.) სადილი მიუტანა დაგვიანებით. ბურჭულაძემ უთხრა (სიმონას)… გამევიცვალოთ ადგილია, დაგვიგვიანდა სადილიო. ეჭვი ეიღო. ამასაობაში სადილიც მუუვიდა, მარა ირგვლივ სტრაჟნიკები ცხენოსანი. სიმონა დოლიძე მოკლეს უსულოთ. რო ჩამუარდა ნალიედან… რომ სხვა გვარს არ დადევნებოდენ და გვარი არ ამოეწყვიტათ… მისმა ამხანაგმა მელქისა ბურჭულაძემ მოკლა ურიადნიკი…. რომ ის გვარი ბურჭულაძის არ ამოწყვეტილიყო, დააბრალეს სიმონამ მოკლა ურიადნიკიო. ბურჭულაძეს დეედევნენო… თელ გვარს მოსპობდენ მისას და აი ქია კვტარი, აი სიმონა და სიმონამ მოკლა ურიადნიკი”.
მოგვიანებით, მელქისედეკ ბურჭულაძე თბილისში დაბრუნდა, სადაც 1918 წელს ინგლისელებმა მოკლეს.
