ჯემალ ჭკუასელი თავისი ახალგაზრდობის ერთ „შემთხვევას“ არაერთხელ იხსენებდა.
„წინა დღის ნაქეიფრები ვიყავით ბიჭები და გადავწყვიტეთ, პლეხანოვზე, რესტორან „რუსთავში“ „პახმელიაზე“ ხარჩოთი გამოვიდეთ. მოკლედ, შევედით და დავსხედით.
გავიხედეთ, რესტორანში შემოვიდა ტიპიური გურული კაცი. ქცევაზე ეტყობოდა, ახალი ჩამოსული იყო ქალაქში და ფიქრობდა, არ დამჩაგრონ, ჩემი ადგილი უნდა დავიმკვიდროო. მამალივით იყურებოდა აქეთ-იქით. შუბლზე ეწერა – არიფი არ გეგონოთ და ზედმეტი არავინ გამიბედოთ, თორემო… „გალიფე“ შარვალი აცვია და „ნასკები“ შარვალზე აქვს „ბულავკით“ მიბმული, ჯიბეზეც „ბულავკა“ აქვს მიბნეული – ეტყობა, ფული უდევს და, არ ამომაცალონო.
დაჯდა იქვე მაგიდასთან და პრაწავს თვალებს. ჩვენც, მეტი რა გვინდა? ჩუმად, მის გასაგონად ჩავილაპარაკე, ასე და ასე გურულებს-მეთქი. გავხედე, წამოყო კისერი – ვერ მიხვდა, ვინ თქვა გურულებზე ძვირი. ბოლოს ოფიციანტს მოუხმო და ჰკითხა გურული კილოთი: „გაქვენ რამე“? არადა, რესტორანშია და აბა არ ექნებათ რამე? ოფიციანტმაც უპასუხა: კი ბატონო, ხაჭაპურიო. გურული დაიჭყანა – ხაჭაპური არა, იი გაქვენ… კიდევ რა გაქვენ? სალიანკაო. ისევ დაიჭყანა – სალიანკა, თორემ, გექნებათ თქვენც იი… არადა, რა არის ეს „იი“ კაციშვილმა არ იცის.
ოფიციანტი დაიბნა, ხარჩო გვაქვს, გურულიო, – შესთავაზა. ისევ აბურდღუნდა: „ხარჩო არა, იი!“. ამ დროს ჩავილაპარაკე – გურულების ასე და ისე-მეთქი. მამალივით წამოყო თავი. ისევ ვერ მიხვდა, ვინ იყო.
მოკლედ, როგორც, იქნა ხარჩო მოუტანეს და კოვზი რომ მიიტანა პირთან, ისევ ვთქვი – გურულები ასე და ისე-მეთქი და, გამომიჭირა: დააგდო კოვზი მაგიდაზე გაბრაზებულმა და დამიყვირა: შენ მართლა ჩივი გურულებზე თუ ხუმრობ, ძამა? ვუპასუხე, მართლა ვამბობ-მეთქი. გაეცინა. მითხრა – რეიზა არ გიყვარვართ, არ ვართ გურულები ცუდი ხალხი, ბიჯოო. ვუთხარი – გეხუმრეთ ბატონო, მეც გურული ვარ-მეთქი. გურული ხარო?! – წამოხტა, აიფოფრა, გამოიწია საცემრად – თუ გურული ხარ, რავა დამცინი ქალაქში ჩამოსულს შენ მაინცო. ძლივს დააკავეს და დააშოშმინეს საწყალი“.
ავტორი
