„მთელი ბავშვობა მიხაროდა,როცა ჩემს ჭიშკარს,კვირაში მინიმუმ სამჯერ, მოადგებოდა ცისფერი ვოლგა და იწყებოდა ფერადი ამბავი…
ერთხელ უნივერმაღში შემიყვანა,რაც მოგწონს ვიყიდოთო. ჩემზე დიდი სათამაშო ცხენი მომეწონა და მიყიდა.
ძალიან პატარა ვიყავი,აი,ისეთი,ამბები რომ ფრაგმენტებად ამახსოვრდებათ,მაგრამ მახსოვს, დღევანდელ დღესავით მახსოვს, როგორი ბედნიერი ვიყავი…
პირველი გიტარაც მან მიყიდა.
ამაზე დაკვრა უნდა ისწავლოო.
ვისწავლე, თუმცა მასთან არასდროს დამიკრავს, რა ვიცი, ასე მოხდა…
მამაჩემს ძმასავით უყვარდა.
მასაც.
რაღაცნაირად უხაროდათ ერთმანეთის დანახვა, ძმებს რომ გაუხარდებათ ისე.
ეამაყებოდა მამაჩემს,ბევრჯერ შემიმჩნევია,ძალიან ბევრჯერ…
რამდენი ხანი მეგონა,რომ სურვილების შემსრულებლად მუშაობდა.
ის მილიციელის ქუდი,მანქანის უკანა სავარძელზე ჩამოდებული,ჯადოსნური მეგონა,ზოლებიანი ჯოხი ხომ საერთოდ…
“ГАИ”-ს უფროსია ბიძაჩემი,ხშირად დამიკვეხნია ბავშვებთან…
მერეც,როცა გავიზარდე,სიამაყით ვამბობდი მის სახელს…
ღმერთო,რამდენი სიკეთე მახსოვს…რამდენი…რამდენი…
ბოლოს ივლისში ვნახე…
მერე იმაზე ვფიქრობდი,ამ კაცს,ღმერთივით რომ იყო ჩვენს ცხოვრებაში,ვერასდროს ვუთხარით,რომ ღმერთივით იყო…
რას ველოდებით ადამიანები?
რატომ არ ვამბობთ საჭირო სიტყვებს საჭირო დროს?
რას ველოდებით?
ამ დღეს?
ამ საშინელ დღეს?
ახლა უკან უნდა ავადევნო,რომ კარგი იყო,ძალიან კარგი…
რომ ასეთ ბიძაზე მხოლოდ ოცნება შეიძლება…
რომ ასეთი ბიძა ბევრს არ ეყოლება…
რომ ის იყო ბიძა,ამ სიტყვის ფუმდამენტური დატვირთვით და არასდროს ყოფილა არასისხლისმიერი ბიძა…
დეიდაჩემის ქმარი არა,ბიძაჩემი გარდაიცვალა…
ხო,ის სურვილების შემსრულებელი კაცი აღარ არის…წავიდა…
ღმერთო,როგორ ჩუმად წავიდა ეს ბუმბერაზი კაცი…
ზაურ ქაჯაია მოუკვდა მარტვილს!..“_ ეს ემოციური პოსტი სოციალურ ქსელში, საკუთარი ფეისბუქის გვერდზე გამოაქვეყნა ოთარ დანელიამ. წარმატებული პედაგოგი და ცნობილი ბლოგერი ბიძის გარდაცვალებას გვაუწყებს და ნანობს, რომ ადამიანებს სიყვარულს და სათქმელს სიცოცხლეშივე ვერ ვუზიარებთ.
ზაურ ქაჯაია, კორონას შემდგომი გართულებებით, გარდაიცვალა. ის 79 წლის იყო, წინა საუკუნის 80- იან წლებში მარტვილის საგზაო პოლიციის უფროსად მუშაობდა.
