თუ დიდი რომანების წაკითხვის დრო არ გაქვთ, მაშინ, გირჩევთ ამ ათეულს გადახედოთ და აუცილებლად დაიწყოთ კითხვა. ეს მოთხრობები აუცილებლად იმსახურებს მკითხველის ინტერესს.
ჩვენ დაგეხმარებით ზაფხულში წასაკითხი წიგნების შერჩევაში _ დანარჩენი თქვენზეა!
ანტონ ჩეხოვის „სანაძლეო“:
მკითხველს დააფიქრებს, სიკვდილით დასჯა უფრო ზნეობრივი და ჰუმანურია, ვიდრე პატიმრობა? სიკვდილით დასჯა ხომ ადამიანს უფრო ადრე უღებს ბოლოს, სამუდამო პატიმრობა კი _ ნელ-ნელა. ან კიდევ, რომელი ჯალათია უფრო კაცთმოყვარე _ ის, რომელიც რამდენიმე წუთში კლავს, თუ ის, ვინც წლების მანძილზე თანდათან გართმევთ სიცოცხლეს?!
ეს მოთხრობა პასუხია ამ ორ მოსაზრებაზე; ამავდროულად, დიდებული სურათია მორალური ღირებულებების გადაფასებისა.
აკუტაგავა რინუნოსკეს „აბლაბუდა“:
დაგაფიქრებთ იმაზე, რომ ცოდვაზე მეტად ადამიანს ეგოიზმი ღუპავს.
ნიკო ლორთქიფანიძის “ქორწილი“:
საყურადღებოა არა მარტო გენდერული თვალსაზრისით, არამედ იმითაც, რა მდგომარეობამდე შეიძლება დაამცირო და დააკნინო ადამიანი. ამის უპირველესი მიზეზი ფანატიზმია, რაც პიროვნული სიკვდილის ტოლფასია. საინტერესოა, მკითხველი რომელი კუთხით განიხილავს მოთხრობაში დასმულ პრობლემას.
გიორგი ლეონიძის “დეიდა მაიკო”:
ეს მოთხრობა არის ქართული სიტყვის უკვდავი ძეგლი, იშვიათი ქართული სიტყვების “თაიგული“.
გიორგი ლეონიძის არ იყოს, “როგორ გვცივა უამსიტყვებოდ“!
რა საწყენია, რომ ამ ალერსიანი და სიყვარულიანი ნათქვამის ადგილი სიძულვილისა და ლანძღვის მოძალებულმა სიტყვებმა დაიკავეს.
განსაკუთრებით მშობლებმა უნდა შეხედონ ამ სიტყვებს „გულის თვალით“, რათა შვილებში კეთილი გრძნობები და ემოციები აღძრან.
ჰერბერტ უელსის “ბრმათა ქვეყანა“:
მოგვითხრობს ბრმათა შორის ერთადერთ თვალხილულ ადამიანზე, რომელიც დილემის წინაშე აღმოჩნდება _ აირჩიოს სიბრმავე, კეთილდღეობა და სიყვარული თუ თავისუფლება.
მკითხველმა ბევრი უნდა იფიქროს, თუ რომელი აირჩია პერსონაჟმა.
ეს არის მოთხრობა, რომელიც გახდა ჟოზე სარამაგუს რომანის „სიბრმავე“ შექმნის მაპროვოცირებელი.
გოდერძი ჩოხელის “სარკე“:
ობოლი გოგონას ისტორია, რომლის ცხოვრება სარკეში აირეკლება. თავად აკვირდება, როგორ იცვლება ფიზიკურად და როგორ რჩება იგივედ სულიერად.
მკითხველისათვის გადამდებია ემოციები სარკეში ყოველი ჩახედვის შემდეგ. პერსონაჟთან ერთად დაკვირვება იმაზე, თუ როგორ ქრება და ინავლება სილამაზე.
კიდევ ერთხელ დაფიქრდებით, “საიდან მოდის სილამაზე და სად მიდის იგი?!“ და იმაზეც, საიდან და რატომ მოვიდა ლელა.
ერნესტ ჰემინგუეის “მოხუცი და ზღვა“:
ამ მოთხრობით ავტორი ნობელის პრემიის ლაურეატი გახდა.
ნაწარმოები ალეგორიულია და წარმოაჩენს ადამიანის უძლეველობას, ასაკის მიუხედავად, სულის გაუტეხლობას.
ნაწარმოებს მიიჩნევენ მარტოობის, ტანჯვისა და ტრაგედიის სიმბოლოდ, მაგრამ ზოგიერთი მკითხველისთვის გმირობისა და მამაცობის საწყისია.
ავტორი ამბობდა: “მოვახერხე გადმომეცა ადამიანის განცდები ისე, როგორადაც ჯერ არავის გადმოუცია. ეს იმიტომ მოვახერხე, რომ კარგ ბიჭსა და კარგ მოხუცს შევხვდი. სხვა მწერლებმა კი ამ ბოლო დროს სულ დაივიწყეს ქვეყნად კეთილისა და კარგი რამის არსებობა.“
ირაკლი ლომოურის “შემთხვევა“:
მოთხრობის გაგებას სჭირდება გამოცდილი მკითხველი _ იშვიათია ასეთი სკანდალური ნაწარმოები.
შეიძლება ითქვას, ამ პატარა მოთხრობას რამდენჯერმე წაკითხვა სჭირდება, რადგან შესაძლებელია ერთი წაკითხვით მკითხველმა ვერაფერი გაიგოს.
სტილი დოკუმენტურ-ქრონიკალურია. ინფორმაცია, რომელსაც ავტორი გვაწვდის, ირიბულია _ მასში არც ერთი სიტყვა არაა პირდაპირ ნათქვამი.
ის 1980 წელს დაიბეჭდა. და მისმა გამოსვლამ თბილისში მითები შექმნა, არასწორი ინტერპრეტაციის გამო მეტროთი მგზავრობის შიში და პანიკა გაჩნდა, რადგან ყველამ დაიჯერა მეტროპოლიტენში გაჩენილი აქლემების ქარავნის ამბავი.
გი დე მოპასანის “ფუნთუშა“:
მოთხრობაში სულ 10 პერსონაჟია განსხვავებული შეხედულებებით, დამოკიდებულებებით, ეთიკური ნორმებით, ქცევით.
ისინი საზოგადოების სხვადასხვა ფენას მიეკუთვნებიან.
მიუხედავად მოთხრობის მცირე ფორმატისა, მწერალმა შეძლო ათივეს ისე დახატვა, რომ არცერთი მათგანი ერთმანეთში არ აგერევა.
მოთხრობაში ჩანს ყალბი პატრიოტიზმის, ეროვნული თავმოყვარეობა, ზნეობისა და უზნეობის მაგალითები. საოცარი ისაა, რომ მეძავი ფუნთუშა ყველაზე ღირსეულ ადამიანად წარმოჩნდება.
ამ მოთხრობამ გი დე მოპასანს სახელი და დიდება მოუტანა.
ედგარ პოს “მორელა“:
ფიოდორ დოსტოევსკის სიტყვებით რომ ვთქვათ, ედგარ პოს ნაწარმოებები „ყველაზე განსაკუთრებულ სინამდვილეს წარმოადგენს.“
და რა არის ამ მოთხრობაში განსაკუთრებული სინამდვილე?
ის, რომ ვერ ვხედავთ, ვერ ვაფასებთ ჩვენ გვერდით მდგარ საოცარ ადამიანებს;
ვერ ვაფასებთ ადამიანს, რომელსაც შეუძლია პირადი დაივიწყოს და თავი შემოგწიროს;
როგორი რთულია განსწავლულ, იდუმალ ადამიანთან თანაცხოვრება მაშინაც კი, თუ იგი შენი მეუღლეა;
როგორ იქცევა სანანებლად სიკვდილის სარეცელზე მყოფი მეუღლის სიტყვები ქმრის მიმართ: “დღე არ იყო, რომ გყვარებოდი…და სიცოცხლეში შესაზარელს ცამდე აიყვან სიკვდილის შემდეგ“…
ეს არის მოთხრობა, რომელიც მიგვახვედრებს რომ სიკვდილის მერეც ყველაფერი გვიანია და ცნობიერების ჩამოყალიბება აზროვნების გარეშე შეუძლებელი.
ზაფხულში წასაკითხი ათი მოთხრობის სია შეადგინა და მოგვაწოდა ფილოლოგმა ნატალია ვაშალომიძემ
