უკანავაში დათვები უკვე ადამიანებს ესხმიან თავს

ოზურ­გე­თის მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფელ მთის­პირ­ში მცხოვ­რებ­მა 47 წლის ილია მარ­კო­ი­ძემ დათ­ვის მო­გე­რი­ე­ბა შეძ­ლო _ მას მტა­ცე­ბე­ლი და­კარ­გუ­ლი ძრო­ხის ძებ­ნი­სას შე­ე­ჩე­ხა:

“სა­ღა­მოს სა­ძოვ­რი­დან მხო­ლოდ ერ­თი ძრო­ხა დაბ­რუნ­და, ხო­ლო მე­ო­რე, ხბო­ე­ბი­ა­ნი, არა. მა­შინ­ვე ნა­ჯახს წა­მო­ვავ­ლე ხე­ლი და სა­ძებ­რად წა­ვე­დი. რა ვი­ცო­დი, დათ­ვი თუ შემ­ხვდე­ბო­და, თო­რემ ვინ­მეს გა­ვი­ყო­ლებ­დი.

ნა­ყორ­ვალს და სა­კალ­მა­ხე ღე­ლეს ეძა­ხი­ან იმ ად­გილს, სა­დაც ჩვე­უ­ლებ­რივ ჩვე­ნი ძრო­ხე­ბი ბა­ლა­ხო­ბენ. ძაღ­ლის ყე­ფა გა­ვი­გო­ნე, მეც ვყვი­რო­დი. მე­რე და­ვი­ნა­ხე ძრო­ხის თა­ვი. ეტყ­ო­ბა, ნა­დირ­მა რაც ვერ შე­ჭა­მა, იქ­ვე და­მარ­ხა. უცებ დათ­ვიც და­ვი­ნა­ხე, ძაღ­ლის ყე­ფა­ზე მო­ი­ხე­და. და­მი­ნა­ხა თუ არა, უზარ­მა­ზა­რი ნა­დი­რი ჩემ­კენ გა­მო­ქან­და, ძლი­ე­რად და­მე­ჯა­ხა მხრით მკერ­დზე და წა­მაქ­ცი­ა. ნა­ჯა­ხი მქონ­და, მაგ­რამ, არ და­ვარ­ტყი _ იქ­ნებ, წა­ვი­დეს­,-მეთ­ქი. ამა­სო­ბა­ში ძაღლს გა­უქ­ნია თა­თი და მეც წა­მოვ­დე­ქი. ისევ წა­მო­ვი­და ჩემ­ზე, ფეხ­ზე შე­მო­მაჭ­დო ყბე­ბი და ჰა­ერ­ში ამი­ტა­ცა. მეც, რაც შე­მეძ­ლო, გა­მე­ტე­ბით ჩა­ვარ­ტყი ნა­ჯა­ხი ბე­ჭებ­ში. ერ­თი და­იღ­რი­ა­ლა და მომ­შორ­და. გონება არ და­მი­კარ­გავს, არც მო­ტე­ხი­ლო­ბა მქო­ნი­ა. მე­რე შევ­ნიშ­ნე, თხუთ­მე­ტამ­დე დეკ­ნა და ხბო, ხუ­თი მეტ­რის მო­შო­რე­ბით იყ­ვნენ მომ­წყვდე­უ­ლე­ბი. ძაღ­ლიც იქ­ვე იყო და დათვს უყეფ­და. დათ­ვი კი არ ერჩოდა, უკ­ვე მი­დი­ო­და _ ნა­ჭა­მიც იყო და ნარ­ჩე­ნიც და­მარ­ხუ­ლი ჰქონ­და.

ძრო­ხე­ბი ში­ში­სა­გან და­დამ­ბლა­ვე­ბუ­ლი იდგნენ, ძლივს გა­მოვ­დე­ნე. გზა­ზე ათი მეტ­რით გა­მის­წრებ­დნენ, შემდეგ კი მე­ლო­დე­ბოდ­ნენ _ და­მი­ნა­ხავ­დნენ და მხოლოდ მერე ­აგ­რძე­ლებ­ენ გზას.

დათ­ვი კა­ცი­ვით აზ­როვ­ნებს _ ძრო­ხე­ბი და ხბო­ე­ბი ისეთ ად­გი­ლას ჰყავ­და ადე­ნი­ლი, სა­დაც კა­ცი ვერც და­ი­ნა­ხავ­და და ვერც ბღა­ვილს გა­ი­გებ­და. ასე, უფრო მშვი­დად მი­ირ­თმევ­და”, _ ჰყვე­ბა მარ­კო­ი­ძე, რო­მელ­მაც მძი­მედ და­შა­ვე­ბუ­ლი ფე­ხით  მარ­ტოდ­მარ­ტომ ჩა­მო­აღ­წია სოფ­ლამ­დე.

მას ოზურ­გე­თის სას­წრა­ფო სა­მე­დი­ცი­ნო სამ­სა­ხურ­ში პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბა გა­უ­წი­ეს, შემ­დეგ კი, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. ექი­მე­ბის თქმით, და­ზა­რა­ლე­ბულს ჯან­მრთე­ლო­ბა აღუდ­გე­ბა, თუმ­ცა, და­ზი­ა­ნე­ბა ფე­ხის ძვლამ­დეა და­სუ­ლი.

და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლის  მე­უღ­ლის, ქალ­ბა­ტო­ნი მაყ­ვა­ლას თქმით, ილი­ას ფე­ხი ხორცსა­კეპ მან­ქა­ნა­ში გა­ტა­რე­ბუ­ლს ჰგავდა. ავად­მყოფს სა­ა­ვად­მყო­ფო­დან არ უშ­ვე­ბენ, არა­და, ისე­დაც მძი­მედ და­ზა­რა­ლე­ბულ ოჯახს მკურ­ნა­ლო­ბის ფუ­ლი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, აღარ გა­აჩ­ნი­ა.

ოზურ­გე­თის სა­ა­ვად­მყო­ფოს ხელ­მძღვა­ნელ­მა კა­ხა ას­კუ­რა­ვამ პა­ცი­ენ­ტის უჩ­ვე­უ­ლო თავ­გა­და­სა­ვა­ლი ჩვენ­გან შე­იტყო და პერ­სო­ნალს და­ა­ვა­ლა, მარ­კო­ი­ძე­ე­ბი­სათ­ვის ეს­წავ­ლე­ბი­ნათ, რო­გორ უნ­და მი­მარ­თონ გამ­გე­ო­ბას დახ­მა­რე­ბი­სთ­ვის. გა­დაწყ­და, რომ მათ წამ­ლებ­სა და სახ­ვე­ვებს ად­გი­ლობ­რი­ვი გამ­გე­ო­ბა შე­უ­ძენს.

ეს ოჯა­ხი, რო­გორც ბევ­რი სხვა, სა­მე­დი­ცი­ნო პო­ლი­სით ვერ სარ­გებ­ლობს, დახ­მა­რე­ბის მა­ძი­ე­ბე­ლი კი არის. ზა­რა­ლი, მხო­ლოდ დათ­ვის მი­ერ შეჭ­მუ­ლი ძრო­ხის სა­ხით, 1 500 ლა­რამ­დე­ა: “ჩვენ მა­ინც ვერ გავ­ყიდ­დით, 1500 ლა­რა­დაც კი დაგ­ვე­ნა­ნე­ბო­და­ო”, _ ამ­ბო­ბენ მარ­კო­ი­ძე­ე­ბი.

მა­ღალ­მთი­ა­ნი სოფ­ლის მთის­პი­რის თე­მე­ბი _ უკა­ნა­ვა და ვა­ნის­ქე­დი, უკ­ვე წლე­ბია მგლე­ბი­სა და დათ­ვე­ბის თავ­დას­ხმებს უჩი­ვის. მოსახლეობამ ათე­უ­ლო­ბით წვრილ­ფე­ხა სა­ქო­ნე­ლი იზარალა; დათ­ვე­ბი ყა­ნებში გო­რავენ და ნა­თე­სებს ანად­გუ­რე­ბენ.

მტა­ცებ­ლე­ბი­სა­გან შე­წუ­ხე­ბულ სო­ფელ­ში, აქამ­დე, ადა­მი­ან­ზე თავ­დას­ხმის ფაქ­ტე­ბი არ ყო­ფი­ლა.

სოფ­ლის გამ­გე­ბე­ლი ლა­დო ჩავ­ლეშ­ვი­ლი არ ადას­ტუ­რებს ნადირის სო­ფელ­ში “სე­ირ­ნო­ბის” ამ­ბავს, მაგ­რამ სულ სხვა მო­საზ­რე­ბი­საა ილია მარ­კო­ი­ძე: “ალ­ბათ, ზუს­ტად ეს დათ­ვი იყო _ ჭიშ­კარ­თან მო­დი­ო­და. დათ­ვებს ბევ­რჯერ შევ­ხვედ­რი­ვარ. წე­ლი­წა­დი არ გა­ვა, რაცხა რომ არ შე­მი­ჭა­მოს. სო­ფელ­ში ხში­რად ხდე­ბა ასე­თი რამ. მა­ი­სის ბო­ლოს მითხ­რა მე­ზო­ბელ­მა, დათ­ვი გა­მო­მე­კი­და­ო. ახ­ლა დათვები თხი­ლებ­ში და­დი­ან. სა­ღა­მოს ში­შის გა­მო ხალ­ხი არ შე­დის იქ. თხი­ლე­ბის გარ­და, ყა­ნებშიც შე­დი­ან და ჭყინტ სი­მინდს  მი­ირ­თმე­ვენ.”

ასე ცხოვ­რო­ბენ უკა­ნა­ვა­ში დათ­ვე­ბი და ადა­მი­ა­ნე­ბი ერ­თად, არც თუ ისე შეხ­მატ­კბი­ლე­ბუ­ლად _ მუდ­მი­ვი ზა­რა­ლი და სიფ­რთხი­ლე აქ ცხოვ­რე­ბის წე­სი­ა. რო­გორც ბა­ტო­ნი ილია ამ­ბობს, სო­ფელ­ში ერ­თი ხე­ი­რი­ა­ნი  თო­ფიც არ არის და არც პერ­სპექ­ტი­ვა, რომ რა­მე შე­იც­ვა­ლოს. ან კი სოფ­ლის პრობ­ლე­მა რო­გორ მოგ­ვარ­დე­ბა, თუ ამ პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ სოფ­ლის გამ­გე­ბელ­მაც არ იცის?!