საქართველოს საფეხბურთო ნაკრებმა, როგორც იქნა, მოიგო. კარგა ხანია, მოგების მივიწყებული გემო კი გაიხსნა, თამაშში სამი გოლი ერთბაშად, არც კი გახსოვს, როდის გაიტანა, მაგრამ მეტოქესაც ხომ გააჩნია? გიბრალტარის ნაკრები საზომად რომ არ გამოდგება თანამედროვე ფეხბურთში, ესეც ფაქტია.
თამაშის დამთავრებისთანავე ბევრს ცნობილი ქართული ფილმის "ფეოლას" ერთ-ერთი ეპიზოდი გაახსენდებოდა. წარმოიდგინეთ, ხვედელიძე რომ გამოდის მოედნიდან და იპოლიტე ხვიჩიას პერსონაჟს სიამაყით გასძახებს _ "მოვიგეთ, ფეოლა!" პასუხმაც არ დააყოვნა და ფეოლამ ირონიით უპასუხა _ "გაგიჭირდებოდათ".
ჰოდა, ეს ისტორია რაღაცით წააგავდა სამშაბათს გიბრალტართან მოგებულ შეხვედრას, ერთი განსხვავებით, დღევანდელ "ფეოლას", იგივე თემურ ქეცბაიას სიტყვა "გაგიჭირდებოდათ" მთლად იოლად საირონიო სათქმელი არ ჰქონია. მართლაც, რა დღეშია ქართული ფეხბურთი, გიბრალტარმაც კი პრობლემები გაგვიჩინა აქა-იქ, გოლიც გაგვიტანა (მსაჯმა რატომ გააუქმა, ვერ გავიგეთ) და გვარიანადაც გვირტყა კარის მიდამოებში.
ჩვენ ჩვენი ვთქვათ, მაგრამ რა გვაქვს სათქმელი. ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, თემურ ქეცბაიამ იმდენად დააკომპლექსა ნაკრები, მზადაა, რამენაირად, თამაშის არწაგებისთვის იბრძოლოს, შემტევი სული სულ ჩაკლა. არადა, უმთავრესი, რაც ჩვენს ფეხბურთს გააჩნდა და რამაც გაგვითქვა სახელი, შეტევა იყო. ჰოდა, გამოვიდა, რომ წესიერად ვერც კარს ვიცავთ, წინაც უკბილოდ გადავდივართ და ფეხბურთს კი არ ვთამაშობთ, უბრალოდ, ვწვალობთ, ვჯახირობთ. მეტი რა იყო აბა, შოტლანდიასთან თამაში, მეტოქემ იმ დღეს იმდენად ცუდად ითამაშა, პატივმოყვარე გუნდი უსათუოდ დასჯიდა. ჩვენ კი რა? არც არაფერი. ჯერ თავს ვიცავდით, გაშვებული გოლის შემდეგ კი, როგორც წესი, სულ ავურიეთ, რადგან გუნდი მხოლოდ იმაზე ფიქრობს, რამენაირად გოლი არ გაუშვას, გაშვების შემდეგ, როგორი საქმეა მისი გადაწყობის და ფსიქოლოგიის შეცვლა.
არა, თემურ ქეცბაიას როლს ნაკრებში, ალბათ, ვერავინ ხედავს. კარგი იქნებოდა, ეს შესარჩევი ციკლი სხვა მწვრთნელს დაეწყო, მაგრამ, სამწუხაროდ, ამაშიც დავაგვიანეთ. უბედურება ისაა, არც ახლა ფიქრობს ეს კაცი წასვლას. ირლანდიასთან ნამატჩევს ნათქვამი სიტყვა კვლავ ძალაშია, ნაკრებს შანსი მიზერული, მაგრამ მაინც შერჩა და ეს მშვენივრად იცოდა ქეცბაიამ, რომ გიბრალტართან მოგებით პოსტს შეინარჩუნებდა.
მავანი იტყვის, რას გადაეკიდეთ ამ კაცს, ფეხბურთელი არ გვყავს და მწვრთნელმა რა უნდა გააკეთოსო. კი, ბატონო, ესეც არის, თაობა აშკარად მოიკოჭლებს, ფინანსურმა სიდუხჭირემ ადამიანური რესურსიც გააღატაკა, მაგრამ მაინც სჯობს, ქეცბაია წავიდეს! სხვას რომ თავი დავანებოთ, ახალ მწვრთნელს ყოველთვის ახალი მოაქვს, რაც იმედს მაინც აჩენს ხოლმე _ იქნებ სასწაული მოხდეს და რამე სასიკეთოდ შეიცვალოსო. სხვას რომ თავი დავანებოთ, მაინც თამაშს თამაშზე ვაგებთ და იქნებ ისეთი მწვრთნელი გამოჩნდეს, რომელიც წაგებულ გუნდსაც ღირსების გრძნობას გაუჩენს. ზოგჯერ წაგებასაც აქვს თავისი ხიბლი. როცა იბრძვი, უტევ, თავს არ ზოგავ და არა ისე, დაცვაში რომ "ზიხარ" 11 კაცი, მხოლოდ ბურთის მოგერიებას ცდილობ.
მოკლედ, ერთი რამ ცხადია _ ქეცბაიას გუნდს მომავალი არ აქვს, ის წინ ვერასდროს წავა, მაშინ, როცა ყველა უმატებს, ყველას პროგრესი სახეზეა და პარიკმახერების, მეხანძრეების, მეეზოვეების გუნდი _ გიბრალტარია მხოლოდ დარჩენილი და საქმეს ისეთ პირი უჩანს, ხვალ თუ ზეგ ისიც რაღაცას სასიკეთოდ შეცვლის.
ყველა მიხედავს თავის საქმეს, მაგრამ ჩვენ როდის დაგვიბრუნდება თავმოყვარეობა, საკითხავი სწორედ ესაა.
