მრავალი გულშემატკივრის თვალში სპორტსმენები ერთგვარი „მონსტრების“ იარლიყით სარგებლობენ, რომლებიც მთელი დღეების განმავლობაში საყვარელ საქმიანობას მისდევენ და სხვა ამქვეყნიური გართობისა თუ განცდებისთვის დრო აღარ რჩებათ. ცნობილია ამ თემაზე შექმნილი ერთი ანეკდოტიც, სადაც მამას სამი შვილი ჰყავდა, ერთი-ფიზიკოსი, მეორე-ექიმი და მესამე-სპორტსმენი. საბედნიეროდ ხალხში „მოარული ხმები“ მცდარია და სპორტსმენებიც ისეთივე ჩვეულებრივი მოკვდავები არიან, როგორც, თუნდაც ამ სტრიქონების ნებისმიერი მკითხველი.
დღეს ჩვენი სტუმრები ვეტერანი ფალავნები არიან და თავს გადამხდარ სახალისო ამბებს გვიამბობენ.
თემურ ყაზარაშვილი
„გასახსენებელი ბევრი მაქვს, მაგრამ განსაკუთრებით მაინც ერთ შემთხვევას გამოვყოფ. 1979 წელს მსოფლიო ახალგაზრდულ ჩემპიონატში ვმონაწილეობდი და ფინელ მეტოქეს შევხვდი. ორთაბრძოლას დიდი უპირატესობით ვიგებდი და საქმის ბოლომდე მიყვანა არ უნდა გამჭირვებოდა.
ამ დროს მოწინააღმდეგე ხიდზე დავიჭირე და ილეთის ჩატარება დავიწყე, რის შემდეგაც მსაჯმა სუფთა გამარჯვება მომანიჭა. ფინელი ლეიბზე ეგდო და სიცოცხლის არავითარი ნიშან-წყალი არ ეტყობოდა. უცებ ფეხზე წამოხტა, არბიტრს მივარდა და ილეთის ჩატარების შემდეგ ეს უკანასკნელი ძირს დაანარცხა. ატყდა ერთი აურზაური და იქ მყოფმა ხალხმა ფინელი ძლივს დააკავა.
შემდეგ აღმოჩნდა, რომ როდესაც ფანდს ვუტარებდი, არტერიები გადაეკეტა და ამის გამო გონება დაუკარგავს. აზრზე რომ მოსულა, ვერ გაურჩევია, თუ ვინ ჰყავდა მეტოქედ და ჭიდაობა რეფერისთან გააგრძელა. შემდეგ, როდესაც აუხსნეს, რომ თურმე წმინდად წაუგია, მსაჯთა კოლეგიაში საპროტესტო განცხადება შეიტანა, არაფერი მახსოვდა და ერთი გამაგებინეთ, როგორ დავმარცხდიო. თუმცა საწადელს მაინც ვერ მიაღწია და მომდევნო წრეშიც მე გავედი“.
ზაზა ტყეშელაშვილი
„ჯერ კიდევ ყოფილი დიადი სამშობლოს არსებობის დროს, რუსეთის ერთ-ერთ ქალაქში სსრკ-ის თასის გათამაშებაში ვიღებდი მონაწილეობას. შეჯიბრების დასკვნით დღეს ადგილობრივი გოგონები გავიცანით და მათ, მე და ლევან ებანოიძე საღამოს მიგვიპატიჟეს. უკვე გვიანი იყო და საჩუქრის ყიდვა ვერ მოვასწარით, ხელცარიელი მისვლა კი არ გვინდოდა. მდგომარეობიდან გამოსავალს ლევანმა მიაგნო.
– ერთი ადგილი ვიცი, წამომყევი და ყვავილები ავიღოთო–მითხრა. წავედით და ათიოდე წუთის შემდეგ ქალაქის ცენტრალურ მოედანზე გავედით, სადაც ლენინის ძეგლის გვერდით დარგული ლამაზი ყვავილები თავმომწონედ შემოგვყურებდნენ. მივუახლოვდით ამ ადგილს და ფიქრი დავიწყეთ, თუ როგორ მოგვეკრიფა. იქვე, შორიახლოს ოთხი ადგილობრივი ახალგაზრდა იდგა და რაღაცაზე ჩურჩულებდა.
შემდეგ ამ ჯგუფს ერთი მათგანი გამოეყო და ჩვენ მოგვიახლოვდა. მისალმების შემდეგ პირდაპირ საქმეზე გადავიდა და ეს ყვავილები მოვკრიფოთო, გვთხოვა. შემდეგ აგვიხსნეს, რადგან თვითონაც ყვავილები უნდოდათ და ამ წმინდა ადგილის შებილწვის ეშინოდათ, ყვავილების მოკრეფის საპატიო მისია ჩვენ შეგვესრულებინა. რა გაეწყობოდა., ამბობენ, რომელ ქვეყანაშიც ჩახვალ, იქაური ქუდი უნდა დაიხუროო. მასპინძლებს იხტიბარი არ გავუტეხეთ და იქ დაკრეფილი ყვავილები ექვსივემ ძმურად გავიყავით“.
ელდარ კურტანიძე
„საქართველოს ნაკრების შემადგენლობაში ერთხელ ირანში ვიყავი. ამ ქვეყანაში ზედიზედ რამდენიმე ტურნირში მივიღეთ მონაწილეობა და თბილისში უნდა დავბრუნებულიყავით. ამ დროს მასპინძლებმა კიდევ ერთ შეჯიბრში ასპარეზობა გვთხოვეს და ნაკრების ხელმძღვანელობამაც მათ უარი ვერ უთხრა.
ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ავტობუსით კიდევ დაახლოებით 1700 კმ უნდა გაგვევლო. ძალიან დაღლილი ვიყავი და ბუნებრივია, რომ ამ ინფორმაციამ ჩემში დიდი აღფრთოვანება არ გამოიწვია. ცუდ ხასიათზე დავდექი, ნერვებიც დამეძაბა და ჩემთვის ჩავილაპარაკე, რომ აღარაფერი მინდოდა და საქართველოში მარტო დავბრუნდებოდი.
ჩემი ეს სიტყვები გვერდით მჯდომმა ზაზა ტყეშელაშვილმა გაიგონა და თავისთვის ჩაიცინა: – რა მოხდა მერე, კიდევ ერთხელ იჭიდავებო. ამაზე კიდევ უფრო გავბრაზდი და „შენ ვინ გეკითხება“ – მეთქი, შევეკითხე. რასაკვირველია, ეს სიტყვები არ ესიამოვნა და ჩემსკენ გამოიწია. მეც მედგრად დავუხვდი და ირანის რომელიღაც პროვინციულ ქალაქში მდგარი ჩვენი ავტობუსის სალონში, ჭიდაობის, კრივის და კეტჩის ილეთების გამოყენებით სერიოზული ჩხუბი გავაჩაღეთ.
თავიდანვე ფეხქვეშ ვიგდე და მთელი სხეული შევუბოჭე. მალე დავიღალე და ერთი სული მქონდა, ვინმეს გავეშველებინეთ. მაგრამ, დახეთ ბედის ირონიას, ნაკრების წევრები ჩარევის მაგივრად ორად გაიყვნენ და ზოგი მე მგულშემატკივრობდა, ზოგი კი ზაზას უჭერდა მხარს. გეცოდინებათ, რომ ტყეშელაშვილი რამდენიმე წლის განმავლობაში იაპონიაში პროფესიონალების ასპარეზობებში გამოდიოდა და მალე ამ „საავტობუსო ინციდენტში“ ბრძოლის სასწორი მისკენ გადაიხარა.
ამ დროს ავტობუსში დათო ხურცია შემოვარდა და ჩვენს თავზე მდგარი ბიჭები აქეთ–იქით მიყარა. მეგონა, გვეშველა-მეთქი, მაგრამ კოვზი ნაცარში ჩამივარდა. ხურციამ სეირის ყურება დაიწყო და ირონიული ტონით ორივეს რჩევა-დარიგებების მოცემა დაგვიწყო. ბოლოს და ბოლოს გაგვაშველეს და ორივე მეტოქე ცალ-ცალკე გაგვიყვანეს.
იმ ისტორიულ დღეს რომელიღაც სასტუმროში დავბინავდით და ზაზასთან შერიგება გადავწყვიტე. როდესაც მის ოთახს მივუახლოვდი, ჩემი მისამართით წარმოთქმული მუქარების მთელი კორიანტელი შემომესმა. გავაღე კარი და „ტყეშელ, ძმები ვართ და რა გვაქვს გასაყოფი“ – მეთქი, ვუთხარი. რასაკვირველია, შევრიგდით და ამის შემდეგ ეს ინციდენტი ტკბილ მოგონებად იქცა.
დღემდე ზაზა ჩემი საუკეთესო მეგობარია და, როდესაც ირანში მაშინდელ მოგზაურობას ვიგონებთ, ამ ჩხუბსაც ვიხსენებთ და ორივეს გულიანად გვეცინება“.
