საახალწლო სუფრისთვის, ტრადიციულად, ყველა ოჯახი ემზადება. პროდუქტების ღირებულება კი დღითიდღე მატულობს. თუ როგორ შეხვდებიან ახალ წელს, შობას და კალანდას ოზურგეთელი პენსიონერები, ამის შესახებ ისინი “გურია ნიუსს” ესაუბრებიან _ მათი წინასაახალწლო განწყობა ოპტიმისტური ვერაა, რადგან პენსია საახალწლოდ ამისთვის საკმარისი ნამდვილად არ არის.
ოზურგეთში, კოსტავას ქუჩის #113-ში, 88 წლის მარტოხელა პენსიონერი მადლენა ღლონტი ცხოვრობს. მისი მეუღლე და შვილი წლების წინ გარდაიცვალნენ. ახალ წელს დიდი ხანია მარტო და სევდიანი ხვდება.
_ პენსია და სოციალური დახმარება მაქვს, რაც თვიდან თვემდე საკმარისი ნამდვილად არ არის, რადგან პროდუქტებზე ფასი დღითიდღე მატულობს. ყველი 9 ლარი ღირსო, მეუბნებიან, ალბათ, ვერ ვიყიდი. შაქარი _ 2 ლარი და 30 თეთრი. კიდევ რამდენი პროდუქტია საჭირო. ძალიან მომჭირნედ უნდა გავხარჯო ჩემი შემოსავალი, რომ მშიერი არ დავრჩე. რად მინდა საახალწლო სუფრა, თუ საშობაოდ და საკალანდოდ მშიერი დავრჩი? წამლებიც დამჭირდება. არ მაქვს გათბობის საშუალება _ ელექტროღუმელი რომ ჩავრთო, ვეღარ გადავიხდი ფულს, ამიტომ თხევადი აირი აუცილებლად უნდა შევიძინო, რაც ძალიან ძვირი ღირს. ბუნებრივი აირი დიდი შეღავათი იქნებოდა ჩემთვის, მაგრამ არ მაქვს საშუალება და ვერ შემოვიყვან, _ გვითხრა მადლენა ღლონტმა.
ჩვენს კითხვაზე თუ რითი თბება, გვპასუხობს, რომ შეშის შესაძენი ფული აღარ რჩება: _ მეზობელი თუ მომეხმარება და ფიცრის ნაჭერს მომიტანს, ან გავალ და ფიჩხებს შევაგროვებ. შეშა ძვირი ღირს და ვერ შევიძენ, რადგან მერე მთლად ულუკმაპუროდ დავრჩები _ ჩემი მიცვალებულების სახელზე საშობაო ღვეზელი ხომ აუცილებლად უნდა გამოვაცხო? _ ამბობს ქალბატონი მადლენა.
ნინა ბერულავა 71 წლისაა. მეუღლე გარდაცვლილი ჰყავს. ადრე ავტოავარიაში მოყვა და იმდროინდელი ტრავმა დღემდე აწუხებს _ ცალი ფეხით კოჭლობს, მისი სახლი ავარიულ მდგომარეობაშია.
_ გუშინ სახლის უკანა კედელი ჩამოინგრა, ჭერიც ნელ-ნელა ქვევით ჩამოიწია. თუ ასე გაგრძელდა, ალბათ, მალე სახურავიც ჩამოიქცევა და შიგნით მოვყვები. ზამთრისთვის ღუმელი არ მაქვს, ან რად მინდა _ შეშა ორ წელზე მეტია, არ შემიძენია, არ მაქვს საშუალება და როგორ შევიძენ? პროდუქტს ნისიად მაძლევენ, თორემ მშიერი მოვკვდები. შარშან მთელი ზამთარი მეზობელთან გავატარე. გავთბებოდი და მოვდიოდი ჩემს ოთახში დასაძინებლად. განაცხადი დაწერილი მაქვს მუნიციპალიტეტის გამგეობაში, მაგრამ დადებითი პასუხი არ მიმიღია, დასახმარებელთა სიაში ვერ მოვხვდი. ასაკის მომატებასთან ერთად, ჯანმრთელობა გამიუარესდა, მხედველობა დამიქვეითდა და ასეთ პირობებში, ალბათ, დიდხანს ვეღარ გავაწევ. მგონი, ალეკო ცინცაძის გუბერნატორობიდან მოყოლებული ყველა გუბერნატორმა იცის ჩემი საცხოვრებლის შესახებ, ყველა დახმარებას შემპირდა, მაგრამ ჯერ არაფერი ჩანს, ვარ ასე, ღვთის ანაბარად. მხოლოდ იმაზე ვლოცულობ, რომ სახურავი არ ჩამოიქცეს, _ გვითხრა ნინა ბერულავამ.
მზია ჟორჟიკაშვილი 60 წლისაა. იგი ჭავჭავაძის ქუჩის #4-ში ცხოვრობს. მარტოხელა პენსიონერია და დიაბეტით არის დაავადებული: _ ჩემი პენსია და სოციალური დახმარება მედიკამენტების შესაძენად ძლივს მყოფნის და საშობაო სუფრაზე აღარ ვფიქრობ, თუმცა ადრე მქონდა ამის განწყობა _ ხანდახან ხელისუფლებასაც ვახსენდებოდით, საჩუქრები მოჰქონდათ. ჩემთვის ყურადღება მაინც ბევრს ნიშნავს, _ ამბობს მზია ჟორჟიკაშვილი.
