ბატონებო და ქალბატონებო და ყველა საყვარელო აფხანიკებო!
მე, რავარც თქვენ ყველას მოგეხსენება გახლავარ ერთი უსტავლელი კაცი, მარა უნდა გითხრათ მართალი ენა გარეცხილი და ენა მეტყველი კაცი ძალიანი მძულს, ენა ძროხისაა კაი, შემწვარი და ბროწოულ გადარებული.
კაცი ნამუსიანი უნდა… მე, ერთი უპარტიო კაცი ვარ. ყველაი პარტია ქე მომწონს, მაგრამ მე ჯერ ისთე იმ თათარსავით ვარ გადაკაპიწებული, ორი რომ ჭედობდა და მესამე იკაპიწებდა, ერთი და ერთი კი წეიქცევა, მეც იმისკენ დევიძახებ ლელოს, რომელცხაი მიერევა და ისთე ახლა აქედგან რა ვიცი, მარჩიელი ხო მარ ვარ მაჯაზე შივატყო, რომელი დასძლევს.
რა ვქნა, თქვენგან დაძრახვას არ მიველი და ქვეყანა გამოსარჩენიზა ცხოვრობს, კატაც შაუურიო, იძახის. მე კი რა ვქნა, იმდენი ზღიპარტლები მაყავს დასეული რომ დამთქნარებას ვერ ვახერხებ, ბაღნები პირ დაფჩენილს დამინახავს, მომცვივიან, ბაბა კი ჭამ რაცხას შენ და ჩვენც გვაჭამეო….
თქვენთან და მასპინძელთან არაფერი ვარი არ გამივიდა და მეცით პატივი და ტოლუმბაშათ დამაყენეთ, იმედია არც თქვენ გალახავთ თქვენ ამორჩეულს…
სმაის დაძალება, აქედგან გიჩივი ყველას, რომ არ იქნება და წყურვილით თავი არეკაცმა მეიკლა. ახლა ერთი რქაით (შეხედეთ ასთე საფსეა!) ადღეგრძელოს ბუნებამ, რომელმაც გააჩინა ზღვაში თებზი, ჰაერში ფრინველი, ცაზე ვარსკვლავი, ხეს ფურცელი გამუასხა, ძროხას ბღავილი ასტავლა, კაცს ენა მისცა სალაპარიკოთ, ხელზე რომ სხვადასხვანაირი ხუთი თითი მოგვცა ზოი გრძელი ზოი მოკლე, ე ე იმ კაცებს გუუმარჯოს, რომელიც რომ სულით და გულით, მარტუვა ენის გატატაშებით კი არა, სულით და გულით რომ ცდილობს ამ თითების გასტორებას და რომლებიც დღეს ჩვენი გულიზე ოთხ კედელში არიან გამომწყვდეული, ღმერთმა გუუმარჯოს გუნებას და იგინს იი კედელი დაარღოვიოს და იქინეი მათი დამჭირავი დიეჭირონ, ღვთის და გუნების ძალამ გვიჩვენოს იგინი ისთე გამარჯვებული, რომ ე ჩვენ რომ გვიხაროდეს და მტერი ტიროდეს.
იგინი ჩვენთან მრავალჟამიერს იძახოდენ… იმედია აგი ისთე საპატიო სადღეგრძელოა რომ მანდილოსებიანებ ყველაი საფსეს მიირთმევ… (პრავა, პრავა, პრავა,! მრავალჟამიერუმ!!!)
ამონარიდი ძველი გაზეთიდან (1908 წელი); გურული სცენა ტოლუმბაშის რეჩი.
ირაკლი მახარაძე
