მწირი შემოსავალი, ამორტიზებული გზა და ამ ყველაფერთან ერთად, ტრანსპორტის პრობლემა.
ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის ცენტრიდან, 30 კილომეტრით დაშორებულ სოფელ შრომაში, დღეს, როგორც აქ მცხოვრებლები ამბობენ, ძალიან ბევრი და მწვავე პრობლემები აქვთ. ოფიციალური სტატისტიკის თანახმად, შრომაში 1469 კომლი ცხოვრობს, თუმცა, ამავე სოფლის რწმუნებულის თქმით, ეს მონაცემები ძალიან ხშირად იცვლება, ზოგი მიდის სოფლიდან, ზოგიც კიდევ _ ბრუნდება.
78 წლის სტეფანე ხუციშვილი “გურია ნიუსთან” საუბარში ამბობს, რომ ციტრუსი სანაგვეზე გადაყარა: “ციტრუსი დაუკრეფავი დავტოვეთ, რაც დავკრიფეთ, ნახევარი ვერ გავყიდეთ და სანაგვეზე მოვისროლეთ. დაწვა მზემ, გაჩნდა ჭირი… უმეტესობას პურის ფულიც არ აქვს და მანდარინის გაყიდვის იმედად იყვნენ. სიმინდის მოსავალი არ იყო ისეთი, როგორიც _ ციტრუსის. სხვა შემოსავალი ჩვენს სოფელში, არაფერია. ერთი კილოგრამი გადარჩეული მანდარინი 50-60 თეთრად გავყიდეთ. ტონა კიდევ მაქვს გასაყიდი, მაგრამ არავინ მოდის, არავის მიაქვს. წელს დაახლოებით, მოსავალი 12 ტონა იყო, აი, აგერ, ხედავთ იმ სახლს? იქ ვცხოვრობ, მიდით, გადაიღეთ, სად გადავყარე 4 ტონა მანდარინი”, _ გვითხრა სტეფანე ხუციშვილმა.
მისი თქმით, 2009 წელს მანდარინის მოსავალი ძალიან მცირე იყო, მაგრამ სიმინდის მოსავალი არ იყო ურიგო: _ 2010 წელს კი არც ერთი გვქონდა და არც _ მეორე. რად მინდა, რომ ესხა, ციტრუსი ვარგოდა, თუ? ვინც შეწამლა, გადაარჩინა, ვინც ვერა, _ დარჩა ჩემსავით. 15 წლის უკან, უარესად ვცხოვრობდით, მაშინ შუქიც არ გვქონდა, მაგრამ სიამოვნებით გავიხსენებდი 25 წლის უკანდელ ცხოვრებას, კომუნისტების დროს. აგერ ჩავიდოდი 200 მეტრში, ჩავაბარებდი მანდარინს, ფულსაც მაშინვე მომცემდნენ, რომელიც მეორე მოსავლის მოსვლამდე გვყოფნიდა, _ დასძინა მან.
“გურია ნიუსის” კითხვაზე, როგორ ცხოვრობენ დღეს შრომაში, 74 წლის ალექსი იმნაიშვილი ასე პასუხობს:
_ ჩვენ, ბიძია, კი არ ვცხოვრობთ, ვარსებობთ. ვილუკმებით და ვართ, აბა, ამას ცხოვრება ჰქვია? გურიაში თუ არ იციან, შრომაში როგორ ვცხოვრობთ, ერთს გეტყვით: 2008 წელს რუსეთმა რომ დაბომბა საქართველო, გადაიფრინეს გურიის ცაზე, აჭარაში წავიდნენ დასაბომბად და ასე თქვეს, გურია უკვე დაგვიბომბავსო… დაბომბილი ვართ, აბა, რა ვართ?!
_ ციტრუსის როგორი მოსავალი გქონდათ?
_ მოსავალი რად მინდა, მერე ეგერაა მანდარინებში, დაგრიალებულია ეზოში. გაშავდა მოკრეფამდე… მხოლოდ 300 ლარის ღირებულებისა გავყიდე. რაც ძირში ყრია და რაც ხეზეა შერჩენილი, იმდენი არ გამიყიდია. ჩაის რომ ფასი არ ჰქონოდა, ამ სახლებსაც ვერ ავაშენებდით. იმ წლებში თუ გავაკეთეთ რამე, თორემ ახლა რას გააკეთებ?! ადრე ასფალტირებული გზაც გვქონდა, 2 წლის წინ, საარჩევნოდ დაგვპირდნენ, მაგრამ ხედავთ, აგერ რაც არის _ მოიხრეშა მხოლოდ შარშან, ესეც რომ არ ექნათ, აქ დღეს ვერ ამოხვიდოდით. ცოტა თუ არ აცივდა, არც თხილის მოსავალი გვექნება წელს, _ გვითხრა ალექსი იმნაიშვილმა.
_ შემოსავალი ჩვენ არ გვაქვს, დაუსაქმებელია მოსახლეობის უმრავლესობა, ძირითადად, მანდარინთან ერთად, თოხი და ბარია ჩვენი შემოსავალი. წელს, არც ამ მუშაობით მივიღეთ შედეგი _ სიმინდი ხვატარმა შეჭამა, მანდარინი კი დაკრეფამდე გაშავდა. ასე, რომ ჩვენმა მუშაობამ, ფაქტიურად, უშედეგოდ ჩაიარა. კიდეც შევწამლეთ, მაგრამ რა, მერე? გასულ წელთან შედარებით, მოსავალი სამჯერ ნაკლები იყო, _ ამბობს შრომაში მცხოვრები სამი შვილის დედა.
ერთ-ერთი ახალგაზრდა, რომელმაც საკუთარი ვინაობის საჯაროდ გამხელისგან თავი შეიკავა, ამბობს, რომ ახალგაზრდა თაობისთვის მის სოფელში არაფერი კეთდება.
_ ბიბლიოთეკა გააუქმეს, სად გადაიტანეს, ჩვენთვის არაფერი უთქვამთ, ბიბლიოთეკის ადგილზე ჭიდაობის სახლი გაიხსნა. სად არის ის წიგნადი ფონდი, რომელიც წაიღეს, იქნებ თქვენ გაგვირკვიოთ. კინოზე აღარ ვსაუბრობ. ტრანსპორტი, რომელიც დილით მიდის, უკან საღამოს ბრუნდება, სამუშაო ადგილები, რომც შეიქმნას ქალაქში, რა მერე? საკუთარი ავტომანქანები ყველას გვყავს? არ შეიძლება, დამატებითი რეისი დაინიშნოს, მითუმეტეს, ასეთ მრავალრიცხოვან სოფელში? მთელი სოფელი, ფაქტიურად, დაცლილია ახალგაზრდობისგან, სასწავლებლად წასულთა 90% სოფელს აღარ უბრუნდება. დევიზი და დაპირებები, ისევ დაპირებებად რჩება. საარჩევნოდ გააკეთეს ორი მოედანი, მაგრამ აქ მოთამაშე აღარავინ დარჩა, ვინც არის, ხალისიც აღარ აქვს, _ გვიამბო 28 წლის ახალგაზრდამ.
სოფლის თავშეყრის ადგილზე გამოსული ხანდაზმული მამაკაცები, წყლის პრობლემაზე საუბრობდნენ და როგორც გვითხრეს, ზაფხულობით სასმელი წყლის პრობლემა უფრო აქტუალური ხდება. ასევე, პრობლემაა გარე-განათებაც.
_ ლამპიონები და ისიც რამდენიმე ერთეული, მხოლოდ ადმინისტრაციის შენობის მიმდებარე ტერიტორიას ანათებს. მაგრამ ვინღა დარჩა, ბიძია, აქ, ღამით გამრები, დღისით ძლივს დავდივართ.
აქ მცხოვრებლებს, წარმატებულ საქმედ, რაც ბოლო დროს მათ სოფელში მოხდა, ამბულატორიის აღდგენა-რეაბილიტაცია მიაჩნიათ.
სოფელ შრომის რწმუნებული ზურაბ მჟავანაძე “გურია ნიუსთან” საუბარში ამბობს, რომ ის პრობლემები, რასაც მოსახლეობა ასახელებს, მისთვის უცხო არ არის: _ მეტიც, რამდენჯერმე დავაყენე მოთხოვნა, ტრანსპორტის დამატებით გამოყოფის თაობაზე. ეს მოსახლეობის მოთხოვნაა უპირველესად, მაგრამ მიუხედავად ჩვენი არაერთი თხოვნისა, დღემდე ეს პრობლემა გადაუჭრელია და დღის წესრიგში დგას.
რაც შეეხება ამორტიზებულ გზებს, მოიხრეშა, თორემ ისეთი გზის პირობებში, რაც არსებობდა, გადაადგილება, ფაქტიურად, შეუძლებელი იყო. გზის სამუშაოები დაწყებულია, გაიწმინდა არხები, სავარაუდოდ, გაზაფხულიდან ეს პროცესი განახლდება და ასფალტი დაიგება. მე სპეციალისტი არ ვარ, მაგრამ როგორც რწმუნებული, ვფლობ ამ ინფორმაციას. გარე-განათებას, თუ მოსახლეობის მოთხოვნა იქნება, ბუნებრივია, გავაკეთებთ, თორემ ჩვენ მათი გადაწყვეტილების გარეშე, სოფლის განვითარების პროგრამის თანხების განკარგვის უფლება არ გვაქვს, _ გვითხრა მჟავანაძემ.
