“ჩემი დებიუტი სცენაზე ბახმაროში შედგა”

ჯემალ სიხარულიძე ჩოხატაურის მუნიციპალიტეტის საფინანსო საბიუჯეტო განყოფილების უფროსია, თუმცა, საზოგადოება მას ასევე იცნობს როგორც ნიჭიერ სცენისმოყვარეს, რომელმაც დასამახსოვრებელი სახეები შექმნა სახალხო თეატრში დადგმულ სპექტაკლებში.

_ სცენისა და თეატრისადმი სიყვარული ბავშვობიდან ჩამენერგა. ოჯახთან ერთად ხშირად ვისვენებდით ბახმაროში, სადაც საგასტროლოდ ამოდიოდნენ თბილისის, ფოთის, ოზურგეთისა და ჩოხატაურის თეატრები. აქედან გამომდინარე, საშუალება მქონდა, საქართველოს წამყვანი თეატრების სპექტაკლები მენახა, რომლებშიც, ძირითადად, ქართული სცენის კორიფეები მონაწილეობდნენ. სპექტაკლის შემდეგ ხშირად ვფიქრობდი ამა თუ იმ პერსონაჟზე, განსაკუთრებით, სახასიათო ტიპაჟები მიტაცებდა.

_ პირადად თუ იცნობდით იმ პერიოდის მსახიობებს?

_ დიახ, ვიცნობდი. ესენი იყვნენ ოზურგეთის თეატრის მსახიობები: ილია არობელიძე და კოკი ღლონტი, რომლებიც ჩვენს მეზობლად ისვენებდნენ. მათ გვერდით ყოფნა ძალიან საინტერესო იყო. საღამოობით კოცონს დავანთებდით და იყო ერთი ჟრიამული. მსახიობები ლექსებს კითხულობდნენ, სახუმარო ამბებს საოცარი არტისტიზმით ყვებოდნენ, რაც მეზობლებს ძალიან მოსწონდათ. როცა ოზურგეთის თეატრი ამოდიოდა, სპექტაკლებში ბატონი ილია და კოკიც მონაწილეობდნენ. მე რეპეტიციებზე დავყვებოდი და ძალიან მეამაყებოდა ამ საოცრად მიმზიდველი პროფესიის ადამიანების გვერდით ყოფნა. მათ რეპერტუარში იყო სპექტაკლი “ნაცარქექია”. მასში მონაწილე ბავშვი, რომელიც ნაცარქექიას ძმისშვილის როლს ასრულებდა, ავად გახდა. ჩემმა მეზობელმა მსახიობებმა მითხრეს, სასწრაფოდ უნდა გვიშველო და ეს როლი შეასრულოო. მე ორ დღეში ვისწავლე როლი და სპექტაკლში წარმატებით მივიღე მონაწილეობა. პირველად კურორტ ბახმაროში წარვდექი მაყურებლის წინაშე, რომელთა ოვაციამ უდიდესი სიხარული მომგვარა. თეატრისადმი სიყვარული დღითიდღე ღრმავდებოდა, რის შედეგადაც მტკიცედ მივიღე გადაწყვეტილება, ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ სცენასთან დამეკავშირებინა.

_ ბატონო ჯემალ, თქვენ ისე კარგად შეასრულეთ ეს როლი, რომ ჩოხატაურის სახალხო თეატრის მსახიობმა _ გიგა სურმანიძემ, რომელიც ასევე დგამდა სპექტაკლებს, თეატრში მიგიწვიათ. რომელ სპექტაკლებში მიიღეთ მონაწილეობა და რა როლები შეასრულეთ?

_ მე შევასრულე: ნოდარი _ “მეგობრები”; მამა _ “ოქროს მედალოსანი”; მიტია _ “პატარა გმირები”; ყმაწვილი _ “კოლმეურნის ქორწინება” და სხვა.

_ მაყურებელს კარგად ახსოვს თქვენ მიერ შესრულებული პატარა კახის როლი სპექტაკლში “პატარა კახი”. იმდროინდელი პრესა წერდა: “წარმოდგენაში პატარა კახის როლი წარმატებით შეასრულა ახალგაზრდა სცენისმოყვარემ ჯემალ სიხარულიძემ. მიმზიდველი მეტყველება, მკაფიო ხმა, ცოცხალი და ხალისიანი თამაში, უფლისწულისთვის დამახასიათებელი სიამაყე, სამშობლოს სიყვარულის მაღალი გრძნობა, _ აი, რა ახასიათებს ჯ. სიხარულიძის მიერ მაღალპროფესიულ დონეზე შესრულებულ როლს”.

_ მართლაც, ეს ჩემი საყვარელი როლია. დღემდე მახსოვს, მთელი შემოქმედებითი ჯგუფი როგორი მონდომებით ვმუშაობდით ამ სპექტაკლზე. ყოველი წარმოდგენა მაყურებლის ოვაციებს იმსახურებდა. სპექტაკლი დიდხანს იყო თეატრის რეპერტუარში.

_ შემდეგ თქვენ საფინანსო-ეკონომიური ფაკულტეტი დაამთავრეთ და მშობლიურ რაიონში დაბრუნდით, სადაც მუშაობა დაიწყეთ საფინანსო-საბიუჯეტო სამსახურში. თუმცა, სცენა არ მიგიტოვებიათ.

_ 1980 წელს ჩოხატაურის თეატრში რეჟისორად მოვიდა ბატონი ილია არობელიძე, რომელმაც გამიხსენა, მომიკითხა და მიმიწვია სპექტაკლში _ “დაჭრილი არწივი”, სადაც უშანგის როლი შევასრულე. ამ სპექტაკლში შესანიშნავი სახეები შექმნეს სცენისმოყვარეებმა: ირაკლი კალანდაძემ, იზოლდა შარაშენიძემ, ვალოდია მგელაძემ, გიორგი ცინცაძემ, რომულ კუკულავამ, ნუგზარ გურიელიძემ, ზაურ კეკელიძემ, არსენ დუნდუამ, ვიოლეტა მაღულარიამ და სხვებმა. ამ სპექტაკლით მონაწილეობა მივიღეთ თბილისში სახალხო თეატრების ფესტივალზე, რომელიც გრიბოედოვის სახელობის თეატრში ჩატარდა. სპექტაკლმა დიდი წარმატება მოიპოვა. მონაწილეთა უმრავლესობამ ლაურეატის წოდება და პირველი ხარისხის დიპლომები დაიმსახურა.

_ მაყურებელს ძალიან უყვარს თქვენ მიერ შესრულებული სამხედრო მასწავლებლის როლი ნ. დუმბაძისა და გ. ლორთქიფანიძის პიესაში “მე ვხედავ მზეს”.

_ ეს ჩემთვისაც ერთ-ერთი საყვარელი როლია. ხშირად ვამბობ, რა დიდი ღვაწლი მიუძღვის ბატონ გიგა ლორთქიფანიძეს იმაში, რომ ნოდარ დუმბაძის პერსონაჟები სცენაზე აამეტყველა. თითოეული სახე უდიდესი შინაგანი სიღრმითაა გადმოცემული. მე შევასრულე ახალგაზრდა სამხედრო მასწავლებლის როლი, რომელიც ფრონტის ხაზიდან მასწავლებლის ამპლუაში გვევლინება. ძალიან ტევადია ეს ეპიზოდური როლი. ყველა წარმოდგენაზე თვალები ცრემლებით მევსებოდა, როცა მოსწავლეს, რომელსაც ფეხზე იდგა, შენიშვნას ვაძლევდი: “დაჯექი, გოგო და ნუ იყურები სადღაც”. ხატია, რომელიც, თურმე, უსინათლო იყო მპასუხობდა: “მე ვერ ვხედავ მასწავლებელო”. კლასში სამარისებური სიჩუმე ისადგურებდა. ეს სცენა თანაგრძნობის, ტკივილისა და სიყვარულის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი გამოხატულებაა ამ ნაწარმოებში. ამის შემდეგ შევასრულე მოსამართლე (“მარადისობის კანონი”); მილიციის უფროსი (“კუკარაჩა”); მოსამართლე (“საბრალდებო დასკვნა”) და სხვ. რამდენიმეწლიანი პაუზის შემდეგ თეატრმა ფუნქციონირება კვლავ განაახლა. მისასალმებელია, რომ თეატრის ამჟამინდელმა რეჟისორმა გოგი ცინცაძემ, რომელმაც რამდენიმე საინტერესო სპექტაკლი დადგა, მიმიწვია სპექტაკლში “სისხლის ძახილი”, რომელიც დაიდგა ნ. დუმბაძის ნაწარმოებების მიხედვით. შევასრულე თავმჯდომარე ქიშვარდის როლი. სპექტაკლს ესწრებოდნენ რეჟისორები ვასილ ჩიგოგიძე და ირაკლი აზიკური. მათ მიერ წარმოდგენა დადებითად შეფასდა. ბატონმა ირაკლიმ შემოქმედებითი ჯგუფი ვერიკო ანჯაფარიძის სახელობის ერთი მსახიობის თეატრში მიგვიწვია, რაც, თავისთავად, ძალიან საამაყო და მისასალმებელია.