ცნობილ ბოლშევიკს თენგიზ ჟღენტს წიგნში "1905 წელი გურიაში" ბევრი გურული ტერორისტი ჰყავს დასახელებული, მაგრამ საგანგებოდ ჰყავს გამოყოფილი უბადლო ჩუბინი დათიკო შევარდნაძე, რომლის შესახებ ერთ ეპიზოდს იხსენებს:
სოფელ ბასილეთში შევარდნაძეზე უშედეგო თავდასხმის შემდეგ პოლიციის სამმართველოში, სადაც ჟღენტს ჩვენებას ართმევდნენ, შემოვარდა ვინმე ქავჟარაძე და ხმამაღლა დაილაპარაკა: "შევარდნაძისთანა რომ ხუთი კაცი გვყავდეს, ყველა სოციალ-დემოკრატებს გავანადგურებდითო" .
ტერორისტებში ბევრი იყო "მარტოხელა მგელი". ერთ-ერთი მათგანია ვალოდია გოგუაძე _ ფესვმაგარი, მტკიცე, ურყევი, უდრეკი, უტეხი, უშიშარი, როგორც თავგამოდებული მებრძოლი თავისუფლებისათვის სამშობლოისა, _ ასე ახასიათებს მას მწერალი გრიგოლ რობაქიძე.
თუმცა, სანამ სამშობლოს თავისუფლებისათვის ჯავშნოსანი მატარებლით საქართველოს მტრებს მუსრს გაავლებდა (საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის არსებობის დროს) და საარაკო გმირობებს ჩაიდენდა, მარქსისტული იდეებისათვის უამრავი ადამიანი ჰყავს საიქიოს გასტუმრებული.
"ტერორისტულ აქტებზე მეტ წილად მარტო მივდიოდი, რადგან მიყვარდა თავისუფალი მოქმედება. ამას გარდა, ხშირად თან მყოლი ამხანაგები იბნეოდნენ ხოლმე და მეც ხიფათში მაგდებდნენ", _ წერდა გოგუაძე მოგონებებში.
არცთუ იშვიათად ტერორისტები კომიტეტისაგან დამოუკიდებლად იღებდნენ გადაწყვეტილებებს და საკუთარი შეხედულებისამებრ აწყობდნენ ტერაქტებს.
ერთი ასეთი შემთხევევა მოხდა 1906 წელს, როცა გრიგოლ კინწურაშვილმა მოკლა ოფიცერი ივანოვი და მისი თანმხლები პირი ბეგი შერვაშიძე.
კომიტეტმა მას უსაყვედურა, რაც მან პირად შეურაცხყოფად მიიღო და ბათუმის სასაფლაოზე თავი მოიკლა .
ამონარიდი წიგნიდან ,,რუსულ-ქართული ტერორი 1880-1924" (ავტორები ირაკლი მახარაძე, ლაშა ხეცურიანი)
