ჩოხატაურელების და არამარტო ჩოხატაურელების უსაყვარლესი მოძღვრის და მეგობრის, მამა თომას გარდაცვალებიდან ერთი წელი გავიდა.
სოციალურ ქსელში იხსენებენ “სიყვარულისფერ” მოძღვარს და მონატრებითა და ტკივილით აღსავსე პოსტებს უძღვნიან.
მარიამ ჩხაიძე: მაა, ჩემო მონატრებულო, უზარმაზარო ტკივილო, რა უცებ გაურბენია ავადსახსენებელ, თავზარდამცემ, უმისამართოთ არეულ ერთ წელს.
წელს, რომელმაც გააჩერა ყოველი ბედნიერი წამი, წუთი და შეაჩერა დრო, დაგვაობლა და დაგვტოვა ჩვენი მამის მწარე მონატრებად.
რეალობაა თუ სიზმარი დღესაც ვერ ვიჯერებ, საფლავთან მოსულს სამწუხაროდ რეალობა მიდგას თვალწინ … ჩემი ცრემლებით გეფერები და ვნატრობ შენთან გატარებულ თითოეულ წუთს, თურმე რა ბედნიერი ვყოფილვარ …
იძინე მშვიდად ჩემო სიყვარულისფერო , არავისნაირო , ყველაზე ძვირფასო მოძღვარო … !
ილოცე ჩვენთვის, ჩვენ ისევ მარადისობაში შევხვდებით.
” სიკვდილსაც რომ შერცხვა და მიწაში ჩაძვრა ” …
ნანა მგალობლიშვილი: ერთი წელი გავიდა მამა თომას არყოფნის სევდიდან.
ისევ მტკივა უშენობა, მამა თომა, რამდენჯერ გამიჭირდა, გამიხარდა ,ავირიე, დავიბენი, გამოსავალი ვერ ვიპოვე, ყოველთვის ვიგრძენი ,რომ შენ არავისნაირი თანადგომა იცოდი, არასოდეს მიბრაზდებოდი, არასოდეს გითქვამს არ მცალიაო, რადგან კარგად იცოდი, მიცნობდი,გრძნობდი, როცა შველას გთხოვდი, როგორ მტკიოდა.
ყოველთვის შემეძლო დამერეკა, არცერთხელ არ მიფიქრია,რომ დაგღალე, ბევრი ვიყავი,ზედმეტი, არასოდეს გვერდით არ გაგიწევივარ ,ამიტომაც დამძიმდა ყოველი დღე სამრევლო სკოლაში, ამიტომაც ვგრძნობ თავს მარტოსულად და უიმედოდ.
ჩემს თავს ვტირი
ერთი წელი გავიდა,მამა თომა, მტკივა ისევ ისე უშენობა,როგორც იმ დღეს, სიკვდილსაც რომ შერცხავა და მიწაში ჩაძვრა, ჰაერი რომ გათავდა და მზე ჩაქრა, ახლა ისეთი სითბო და სინათლე აღარაა შენს სკოლაში,აღარც მე მიმიხარია, რადგან არავის თბილი მზერა იქ აღარ მეგებება, მიმტევებელი და ჩემი დარდისა და სიხარულის შენეული თანაზიარი,მტკივა და მიჭირს,.მიჭირს და გეძებ ყველგან,ძმაო,მეგობარო და მოძღვარო.
ნათია კოტრიკაძე: როგორი ტკივილიანი წელი გავიარედ მთელმა ჩოხატაურმა,ჩვენი მხოლოდ ჩვენი მოსიყვარულე მამის ზეციურ სამფლობელოში გადასვლით ,როგორ მაკლია მისი მშვიდი და მზრუნველი კურთხევის მიღება,სევდა რაც ჩემი მოძღვრის გახსენებას ეხება დღესაც სულის სიმწარემდე მტკივნეულია,მშვიდად განისვენოს შენმა სულმა მამი.
თამარ ზარბაზოია: ერთი წელია მხრებით საერთო ტვირთს – მოძღვრის დაკარგვით გამოწვეულ სევდას ვატარებთ.
მის უკვდავ სულს დავიწყება რომ არ უწერია,მისი სიყვარული რომ დაუსაბამო და მარადიულია ამას მოწმობს საფლავთან მიტანილი ყვავილების უშრეტი მდინარე .
ყველა ყვავილს თავისი ისტორია აქვს -სიყვარულით ადამიანებისგან.
ალბათ რამდენი სიტყვა რჩება უაღსარებოდ.
ყველას გინახავთ საკათედროში ,ღვთისმშობლის ხატთან,მარცხენა მხარეს,როგორ იდგა საათობით და როგორ ისმენდა,ითმენდა, ფიქრობდა ათას ამბავს. ჩვენ კი ყოველთვის სადღაც გვეჩქარებოდა, არ გვიფიქრია იქნებ წუთით მაინც სურდა ჩამოჯდომა, იქნებ წუთით სურდა სული მოეთქვა…
შენს ჩოხატაურში მართლა სხვანაირად თენდება, რადგან ამ ფერდაკარგულ განთიადებს თან ახლავს სიცარიელე.თითქოს ყველაფერი გაფერმკრთლადა, გაუბრალოვდა…
ყველას იმედო და მოამაგევ,ჩვენ არ შევწყვეტთ შენს საფლავთან ჩვენი წილი ამბების თხრობას.
რა ფერის შეიძლება იყოს სევდა?
ისეთივე,როგორიც მისი საფლავის წინ წუთით შეჩერებული მდუმარე ადამიანები.
ან , იქნებ ისეთივე, როგორიც ცრემლით დანამული ყვავილებია,სათითაოდ რომ დაუკრიფეს და მორიდებით დაულაგეს სიყვარულისფერ მოძღვარს.
იქნებ ისეთივე,როგორიც საფლავთან ანთებული ასობით სანთელია.
ან, იქნებ ისეთივე, სრულიად უცხოს რომ სმენია მისი სათნოება და მთელი გულით ჩაილაპარაკებს ხოლმე : აცხონოსო ღმერთმა…
სევდა საერთოა,ერთმანეთის ტვირთი უნდა ვიტვირთოთ.
ერთი წლის წინ, როცა აღარ იყო ჩვენთან, არვიცოდი, რა უნდა მექნა, უბრალოდ ლურჯთვალა იები მივიტანე პატარა ქოთნით,მის საფლავთან.კარგა ხანს ვარჩევდი ადგილს, რომელ მხარეს უნდა დამედგა…მერე ჩამოვჯექი, ეზოს თვალი მოვავლე და ის დღეები დავთვალე აქ, ამ ეზოში რომ დაფუსფუსებდა…
ალბათ, თაობებს სიტყვა-სიტყვით გადავცემთ,რომ ჩვენს პატარა ჩოხატაურში ძალიან უბრალო, საოცრად მართალი,სიკეთისფერი მღვდელი ცხოვრობდა , რომელმაც ,, თვალებით იქადაგა სახარება” რომელმაც ქრისტეს რჯული აღასრულა .
შეხვედრამდე, ძვირფასო მამა თომა!
შეხვედრამდე, გენიალურო მამა თომა!
შეხვედრამდე, სიყვარულისფერო მამა თომა!
შეგახსენებთ, რომ ჩოხატაურის საკათედრო ტაძრის წინამძღვარს, დეკანოზი თომას (სიხარულიძე) კორონავირუსი დაუდასტურდა. ის ჯერ ჩოხატაურში, მედალფას კლინიკაში მკურნალობდა, საიდანაც რეფერალურმა სამსახურმა ბათუმში გადაიყვანა. ბოლოს კი თბილისში გადიოდა მკურნალობის კურსს. მამა თომა 21 ივნისს გარდაიცვალა.
