გურული ქალის ანდერძი ქმარს:
ნემეტარი გლახათ ვარ, თუ ვინიცობა და წევიღე წერილი, შენ გიტიებ:
“მეიშალე მაი ლოთობა, გიჩივი! ჯანმთელი რომ კტები, იმას, აფერი არ ჯობია, ქოყანაზე!
ყორფელს შენ გიტიეფ. სახლიან-ეზოიანა!ვერ წევიღეფ იქინე, თვარა, შენ როვა დეგეტიება რამე?! ორ კვატიას ვერ განდოფს კაცი.
ორმოცამდე მაინც არ იმღერო! არ გადამრიო! ტელევიზორს თუ მანდამაინც, ისთე შეხედე, შორიდან!
უჭმელე ნუ მოკტები, ისწავლე რაცხაის გაკეთება.
უშველებელი ვენოკი არ გამიკეთო, მაგის წამღები მაინც არ ვარ და ტყულა გაფუშტება.
პაწე ტირილი გადამიხადე, არ მინდა აქანე, ერი ოხოხოიე და ლიანგი ხალხი.
კოწიეს გორზე დამმარხეთ, იქინეა ყველე ჩემიანი, რეთი ხანია არ მილაპარაკია მაგენთან.
შენ, ასი წელი იყაი კიდომ! მერე, რაცხა გინდა, იგი ქენი.
ფედოსიე კიდო არ დავინახო იმ დღეს მოსული, მენდურის მაი, თვარა, გავქინჩავ საცხა აქანე ვნახავ, როცხაროის.
ამას გიბარეფ, ასთე, მარა თუ გადავრჩი და არ მოვკტი, იმ ღვინოს,მაგერ რომ ურახუნებ ჩუმათე, გადაგარეფ თავზე!
