ერთ ლამაზ თბილისურ საღამოს ბატონ ნოდარ ხუციშვილს ერთი სახალისო ისტორია შეემთხვა.
„ბატონი თენგიზ ჩანტლაძის თეატრში ერთ – ერთ სპექტაკლში სტუდენტების ამყვან მილიციელს, ჯამასპიშვილს ვთამაშობდი. ამ როლის შემდეგ მთელი მაშინდელი მილიცია – პოლიცია ხელისგულზე მატარებდა, ზოგ მილიციელს მართლა მათი თანამშრომელი ვეგონე და ქუჩაში „ჩესტს“ მიღებდა.
ის პერიოდია და „დინამოს“ სტადიონის გვერდით მდებარე ჩემი ბინა აყრაში მოხვდა და გლდანში გადამასახლეს. ძველ უბანს ვერ შეველიე და სულ „დინამოზე“ ვქეიფობდი ჩვენს ბიჭებთან.
ერთ საღამოსაც რომ დავთვერი, ვიგრძენი, რომ გრავიტაციის კანონი ტყუილად არ დაუწერიათ და სახლმა უნდა მიმიზიდოს, გლდანში ვარ გასასვლელი. ბოლო ოცი კაპიკი მათხოვარს ვაჩუქე და დავრჩი შარვლისამარა. არ გინდა გლდანში წასვლა? მივიხედ – მოვიხედე და ეულად მდგარი ტროლეიბუსი დავინახე. რა უნდა მის მოპარვას? – გამიელვა თავში. მივუახლოვდი ტროლეიბუსს და „შტანგის“ მავთულზე მიერთება დავიწყე. ერთი „შტანგა“ მივარგე ძაბვის მავთულს, მეორეზე ვჩალიჩობ და – არ დამადგა მილიცია?
– სად მიგყავს ტროლეიბუსი? – მეკითხება ერთი მილიციელი.
– სახლში მივდივარ, გლდანში მივალ და დილას უკან მოგიყვანთ-მეთქი.
დამიჯერეს. შემკუჭეს მანქანაში და მიმაგელვეს პირველი მაისის განყოფილებაში.
– ჯამასპიშვილი ვარ, ჯამასპიშვილი! – ვყვირი, მაგრამ გააგებინებ რამეს?
გადმომიყვანეს მანქანიდან, ერთმა მილიციელმა დამავლო ზურგს ქვემოთ ქამარში ხელი და მამილო კარლო რომ ბურატინოს მიაფართხალებს, მიმათრევს კიბეებზე. იღბლად ქვემოთ ჩემი ნაცნობი „როზისკის“ უფროსი ჩამოდიოდა. საბედნიეროდ მიცნო.
– რა გინდა, ბიჭო, ნოდარა შენ აქ? – მეკითხება. ეს ტროლეიბუსს იპარავდაო, – ჩამიშვეს.
– რასო? – გადაირია კაცი, – თქვენ სიცხე გაქვთ? ახლავე ჩასვით მანქანაში და მიიყვანეთ სახლშიო.
რაც მე ისინი ვაწვალეეე! აქეთ გაუხვიეთ, იქით გაუხვიეთ, იქით წადით, აქეთ წადით… მთელი თბილისი შემოვატარე, ბოლოს სახლში რომ მიმიყვანეს, მეხვეწებოდნენ, ერთი ლიტრი ბენზინი დაგვრჩა „ბაკშიო“, მიდი, დაიძინეო… შემეცოდნენ და თავისუფლები ხართ-მეთქი. არ იცნობენ ეგენი ჯამასპაშვილს!“
