ცნობილი ქართველი მსახიობი, პარლამენტარი სოსო ჯაჭვლიანი ერთ ბავშვობისდროინდელ შემთხვევას ხშირად იგონებდა.
„მეექვსე კლასში სამოცდახუთმანეთიანი ველოსიპედის – „მერცხლის“ პატრონი გავხდი. პურის საცხობ ფურნეში დავიწყე მუშაობა, ორ თვეში 80 მანეთი „გავქაჩე“, ველოსიპედიც ვიყიდე და თხუთმეტი მანეთი ხურდაც დამრჩა. ჩემმა თანაკლასელმა, სოსო ჯაფარიძემ, რომელიც ხშირად ჩემს ნაცვლად აზროვნებდა, „დამაბოლა“: „ხო გყავს, ბიჭო, ველიკი, რას „ეჩმორიკები“ მაგ… გიხდიდეს მაინც რამეს, მაგის დედაც, ფეხებზე დაიკიდე. დააშავე რამე, რომ გამოგაგდოსო“…
დავფიქრდი, ავწონ-დავწონე და მეც „გამიტყდა“ ქვეშევრდომობა, ოღონდ, იმდენი ვერ „მოვტვინე“, რომ თავხედურად მოქცევის გარეშეც შეიძლებოდა „კარიერის“ მიტოვება. მოკლედ, გამიჩნდა საფიქრალი…
ერთხელ გოჭები მოგვიტანეს შესაწვავად. გულ-ღვიძლს ჩვენ გვჩუქნიდნენ ხოლმე, ანუ, სამეფო სადილი გველოდა. ჩემმა „შეფმა“ დასაყოლებლად ჩაციებული ლუდი ინატრა. მე გამახსენდა, რომ წინა დღეს მამაჩემმა მოიტანა ჩეხური ლუდი თბილისიდან. ვუთხარი უფროსს, გავიქცევი სახლში და „პივას“ მოგიტანთ-მეთქი. ისე წავედი სახლში, ღალატი და მზაკვრობა გულში არ გამივლია. მაგრამ, დავინახე მაგიდაზე ცარიელი ბოთლები და ეშმაკმაც წამჩურჩულა: „რას „ეჩმორიკები“, მაგის დედაც“!.. „მაგის დედაც“!.. -გავიმეორე და დავურეკე სოსოს და გოჩას (ჩემს თანაკლასელებს): ბიჭებო, სასწრაფოდ გამოდით ჩემთან-თქო.
ნახევარი ბოთლი მე ავავსე, ბიჭებიც მომეხმარნენ და სამი სავსე „ჩეხური პივის“ „ასორტი“ საყინულეში ჩავაცივეთ. წავედი სამსახურში და სეირის მაყურებლებიც თან წავიყვანე. ბავშვი კი არა, ვერცხლის წყალი ხარო – გულწრფელად შემაქო უფროსმა, ბიჭები კი წინასწარ იფხრიწებიან სიცილით. მე მხოლოდ მაშინ გამეღიმა, როცა ბოთლს საცობი მოხადა და წინასწარ გააკეთა დასკვნა – უჰ, ცხონებაა, ცხონებაო. „ცხონება“ პირსაქმებით დამთავრდა. ჩემი ძმაკაცები გაიქცნენ, მეც დავედევნე…
დამიძახა: სოსო, დაბრუნდი და, შვილებს გეფიცები, არა გცემ, უშენოდ პურები დამეწვება, მომეხმარეო. მეც ამიჩუყდა გული და დავბრუნდი… მიმიტყუა, დამიკეტა კარი და ყურებით დამითრია – სვანი რამეს შეგარჩენს?! ეს დღე, შეიძლება, არ დამმახსოვრებოდა, იმ ღამეს ჩემი „მერცხალი“ რომ არ „აეორთქლებინათ“. მთელი ღამე ლექსად ვიწყევლებოდი: „ჩემი ცოდვამც მისცემია ჩემს ამომთხრელს, ამომბარავს“, ოღონდ, ეს იყო გურამიშვილის ცნობილი სტრიქონის ზემოსვანური ვარიანტი“.
ავტორი
ავტორი
