“არა თუ პოლიტიკოსებს, მოხელეებს, ჩინოვნიკებს, მოსამართლეებს, არამედ რიგით ადამიანებსაც აქვთ თავის მართლების, თავის დაცვის, საკუთარი არგუმენტებისა და მტკიცებულებების წარდგენის უფლება. თუმცა რასაც ახლა ვაკვირდები და ვისმენ, ასე არ ხდება.
არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს რას ამბობს ბატონი მურუსიძე და თუნდაც ბატონი კობახიძე – როგორც მმართველი პარტიის ლიდერი, მნიშვნელობა ჰქონდა საგარეო უწყების შეფის წერილს (განცხადებას). ცხადია, რომ წერილი იყო იმავე პათოსის რაც ბატონი კობახიძის განცხადებები ტვ იმედში, ანუ არ დაწერილა საგარეო უწყებაში, მაგრამ ამასაც არ აქვს მნიშვნელობა, მთავარია, რომ ის გავრცელდა სწორედ ჩიტაძის ქუჩიდან და მასში წერია საშინელება: “იმედს გამოვთქვამთ, რომ სახელმწიფო დეპარტამენტი წარმოადგენს შესაბამის მტკიცებულებებს ან გადახედავს თავის გადაწყვეტილებას. სხვა შემთხვევაში, საქართველოს სახელმწიფოსა და ქართველი ხალხის მხრიდან აღნიშნული აღიქმება, როგორც სუვერენული სახელმწიფოს დამოუკიდებელ სასამართლოზე ზეწოლა და მის საქმიანობაში უხეში ჩარევა, რაც საქართველოსა და აშშ-ის ორმხრივ მრავალწლიან მეგობრულ ურთიერთობებს დააზიანებს”. იგივე რამე ბევრად უფრო კორექტულადაც შეიძლებოდა თქმულიყო, მაგრამ ითქვა ასე – ხისტად და შანტაჟის ენით. ნუ შანტაჟი გუშინაც და დღესაც მოვისმინეთ იმავე ბატონი კობახიძისგანაც და მურუსიძისგან.
ეს რას ნიშნავს? ძალიან ცუდ რამეს! საქართველოს ხელისუფლება ვაბანკზე მიდის. რის ფასად და რის ან ვის იმედად? ვიმეორებ – აქ მთავარი სიხისტეა და დიპლომატიურ ჩარჩოებს გაცდენილი ტერმინოლოგია, შინაარსი და პათოსი. ანუ ცხადად ჩანს, რომ საქართველოს ხელისუფლება მზად არის აშშ-სთან ურთიერთობა გაამწვავოს იმ დონემდეც კი, რომ გაწყვიტოს… რის და ვის იმედად? ვინმეს გახსოვთ, რომ ასეთი ტონალობა გვქონოდა რომელიმე სახელმწიფოსთან? (შეგნებულად არ ჩამოვთვლი არავის). უფრო მეტიც – სეპარატისტულ ხელისუფლებებთანაც კი არ გვქონია ასეთი სიხისტე, თუნდაც ტატუნაშვილის დროს განვითარებული მოვლენები გავითვალისწინოთ ან გიგა ოთხოზორიას ფაქტი. ვიმეორებ სიხისტეზე ვსაუბრობ მხოლოდ. მოკლედ იმაზე მეტი რაღაც ხება, ვიდრე ახლა გარედან ჩანს . (და მაინც ამ ყველაფერთან – სიხისტეც და შეუპოვრობა – 9 მარტის “ვიზიტის” შემხებლობას ვხედავ.)” _ წერს ჟურნალისტი გოჩა მირცხულავა.