„უცნაური ამბავი“

ბორის წიფურია ერთ „უცნაურ“ ამბავს ხშირად იგონებდა.

„მეზობელი მყავდა ერთი, კირილე შავდია. ძალიან გაქნილი, მაგრამ კეთილი ადამიანი იყო. სხვადასხვა სამკაულს ამზადებდა უბრალო შუშებისა და მავთულებისგან. შემდეგ „სოჩაში” მიჰქონდა სეზონურად, ყიდდა და უამრავი ფული ჩამოჰქონდა. სულ მიკვირდა – ასეთ „ბარახლოს“ როგორ ყიდის-მეთქი და პასუხი მაშინ მივიღე ამ კითხვაზე, როცა ერთ ზაფხულს, დამხმარედ გავყევი ძია კირილეს. მას „რივიერას“ პლაჟზე პატარა ოროთახიანი ფარდული ჰქონდა ნაქირავები. უკანა ოთახში ნაკეთობებს ამზადებდა. წინაში დახლი იყო, რომელზეც ლამაზი „ბარახლო“ ჰქონდა გამოფენილი და იქვე, უზარმაზარი სარკე ეკიდა, რომ ქალებს სამკაულები კარგად „მოერგოთ“ სხეულზე.

– რუსული ხომ იცი, ბიძია? – მკითხა კირილემ.

– როგორ არა, – მივუგე კირილე შავდიას.

– ჰოდა, ასე უნდა ვქნათ, – როცა მყიდველი შემოვა, სამკაულს მოირგებს და ფასს იკითხავს, მე შენ გამოგძახებ მეორე ოთახში ესა და ეს სამკაული რა ღირსო, – კირილემ სამკაულების „პრაის-ლისტი” მომცა, – აქ ჩახედავ და ფასს მეტყვი. მე რამდენჯერმე შეგეკითხები და როგორც აქ წერია, იმ ტექსტით მიპასუხებ, გასაგებია?

– კი. გასაგებია, – მივუგე ძია კირილეს.

ახლა, რა ხდებოდა – მყიდველი რომ შემოვიდოდა და ძია კირილეს დაელაპარაკებოდა, ის ისე იჭერდა თავს, თითქოს ძალიან ყრუ იყო და ამაში მყიდველს აჯერებდა. სამკაულის ფასს რომ იკითხავდა მყიდველი, ძია კირილე მე მკითხავდა:

– რა ღირს შავი ფერის რომბიანი საყურეები, ორ რგოლზე?

მე კი ოთახიდან ვპასუხობდი:

– ძვირფასი გიმშრის საყურეები, ვერცხლზე ასხმული, ღირს ოცდათხუთმეტი მანეთი.

ამას კლიენტი ისმენდა რამდენჯერმე, რადგან ძია კირილე ხომ „ყრუ“ იყო. ბოლოს და ბოლოს კირილემდეც მიაღწევდა ჩემი პასუხი – 35 მანეთი და მყიდველს პასუხობდა:

– ოცდახუთი მანეთიო.

პასუხს დიდი კომერციული ეფექტი მოჰქონდა. დაგოიმებული მყიდველი ოცდათხუთმეტმანეთიან სამკაულს ოცდახუთად სწრაფად ყიდულობდა და სანამ „სიმართლე“ გაირკვეოდა, სასწრაფოდ ტოვებდა „ლავკას“. არადა, სინამდვილეში, არცერთი სამკაული არ ღირდა მანეთ-ნახევარზე მეტი. აი, ასე შოულობდა ძია კირილე ფულს პატარა თაღლითობით, არანაკლებ თაღლითი დამსვენებლისგან“.