ხშირად ადამიანებს შორის ურთიერთობა ცდება უბრალო ნაცნობობის და მოწონება არმოწონების ფარგლებს, მყარდება ღრმა ემოციონალური კავშირი. რობერტ სტერნბერგმა შემოგვთავაზა სიყვარულის ე.წ. “სამკუთხოვანი თეორია”, რომელშიც გამოყო სამი ბაზისური კომპონენტი:
1) ინტიმურობა – სიახლოვე, რომელსაც გრძნობენ პარტნიორები.
2) ვნება – სექსუალური მოტივი და სექსუალური აღძვრა, რომელიც ასოცირებულია გაწყვილებით ურთიერთობასთან.
3) გადაწყვეტილება/ვალდებულება – კოგნიტური ელემენტი, რომელიც მოიცავს გადაწყვეტილებას, რომ ერთ ადამიანს უყვარს მეორე და ვალდებულია შეინარჩუნოს ეს ურთიერთობა.
ამ სამი ბაზისური კონპონენტის კომბინაციით სტერნბერგმა გამოყო შვიდი სახის სიყვარული. ესენია:
1) მოწონება – შეიცავს მხოლოდ ინტიმურობას.
2) რომანტიკული სიყვარული– შეიცავს ინტიმურობას და ვნებას (ინდივიდები ფიზიკურად და ემოციურად მიიზიდებიან ერთმანეთისკენ, მაგრამ ვალდებულების გარეშე).
3) მეგობრობა სიყვარული – ეს არის ინტიმურობის და ვალდებულების კომბინაცია.
4) ძლიერი გატაცება – შეიცავს მხოლოდ ვნებას. ეს არის მოზღვავებული, ვნებიანი სიყვარული.
5) განუსჯელი სიყვარული – შეიცავს ვნებას და ვალდებულებას.
6) ჩამქრალი სიყვარული– შეიცავს მხოლოდ ვალდებულებას. ვალდებულებას, რომელიც გრძელდება ინერციით.
7) სრულყოფილი სიყვარული – ეს არის სამივე კომპონენტის კომბინაცია: ინტიმურობის, ვნების და ვალდებულების. იდეალი, რომლის მიღწევაც ყველას სურს. სიყვარული განიხილება როგორც ემოციონალური მდგომარეობა.
ემოციები კი ერთი მხრივ წარმოადგენს ფსიქოლოგიურად აგზნებულ მდგომარეობას და მეორე მხრივ, ეს ფსიქოლოგიური მდგომარეობა განსხვავებულ ფსიქოლოგიურ ელფერს იღებს იმის და მიხედვით თუ რა იარლიყს მივაწერთ მას. ამ თეორას ემოციის ორ-ფაქტორიანი თეორია ეწოდება, რომლის თანახმადაც აგზნება, რა წყაროდანაც არ უნდა მოდიოდეს იგი უნდა გაზარდოს ვნება.
