“ომში დაღუპულის ოჯახმა რა დააშავა?!”

იგი მალე მეოთხე თაობის წარმომადგენლის, შვილთაშვილის შვილის ამქვეყნად მოვლენას ელოდება. მისი მეუღლე სამამულო ომის  დროს დაიკარგა.
_ ბებო, თუ ცოცხლებს აქცევენ ყურადღებას და პატივს სცემენ, ომში ნაბრძოლის, იქ დაკარგულის ოჯახმა რა დააშავა? მე რომ სხვა ოჯახი შემექმნა და ჩემი მეუღლის ოჯახისთვის პატივი არ მეცა ბოლომდე, შვილი რომ არ აღმეზარდა პატიოსნად, არაფერს ვიტყოდი, გული არ დამწყდებოდა. მარტომ ვწიე ცხოვრების ჭაპანი, შვილს ობლობა არ ვაგრძნობინე და ყურადღებას არ ვიმსახურებ? _ წუხს ქალბატონი შურა.
_ ჩემი მეუღლე ომში დაიკარგა. მთელი ახალგაზრდობა მარტომ გავატარე, მეუღლის გარეშე. შრომით, ჯაფით, ტანჯვა-წამებით მოვაღწიე ამ ასაკამდე. ცხოვრებაში მარტოობა როგორია? ფიზიკური მუშაობა, თოხი, ბარი, ოჯახი, სტუმარი, მასპინძელი და მეც მიკვირს, როგორ მოვედი აქამდე. ტირილში, ვაებაში ვატარებდი დღეებს და ღამეებს. მიჭირდა მეუღლის გარეშე, მაგრამ ბევრი ჭირისუფალი მყავდა და გაჭირვება გადამატანინეს. ჯერჯერობით ჩემს თავს თვითონვე ვუვლი, ჯანმრთელობას არ ვუჩივი. ისე, კიდევ მინდა ცოტა ხანს ვიცოცხლო, _ მხნედ ესაუბრება  “გურია ნიუსს” 100 წელს მიღწეული ქალბატონი, _ ვფიქრობ,  იმის უფლება კი მაქვს, ჩემი გულისტკივილი გამოვხატო _ სულ უყურადღებოდ ვარ. რაც ეს მთავრობა მოვიდა, დახმარება არ მომწევია. კომუნისტების დროს კი მაქცევდნენ ყურადღებას _ ფულს გვაძლევდნენ, საჩუქარს. ახლა ჩემთვის არც რვა მარტია, არც ცხრა მაისი, არც ახალი წელი. პენსია კი მაქვს, სოციალური დახმარება _ არა.
კომუნისტების დროს ორდენი მივიღე, 65 წელი რომ შესრულდა ომის დამთავრებიდან კიდევ მომცეს ერთი ორდენი. მაგრამ რა?! ვარ მარტოხელა, ერთი შვილი მყავს, რომელიც 70 წლისაა _ ასაკით თითქმის დამეწია. საკუთარი ოჯახი აქვს, პენსიონერია და ჩემსავით უჭირს. 45 წლის შვილიშვილი მყავს და იმის შვილი ახლა შვილს ელოდება. მეოთხე თაობის მომსწრე გავხდები და მხოლოდ ეს არის ჩემი განსაკუთრებული სიხარული და სიმდიდრე!