დღევანდელ წერილში ქართველი ძიუდოისტების სახალისო ისტორიებს გაგაცნობთ. ჩვენი პირველი გმირი ქართული ძიუდოს ერთ-ერთი ფუძემდებელი, ბატონი გურამ პაპიტაშვილია. ბატონი გურამი მეტად მკაცრი მწვრთნელი ბრძანდებოდა. თქვენს სამსჯავროზე პაპიტაშვილის ორი მოგონება გამომაქვს.
„ჩემი კარიერის მანძილზე მუდამ დისციპლინის მოყვარული ვიყავი და ვცდილობდი, ჩემი გოლიათი ფალავნებიც ასეთები ყოფილიყვნენ. ხანდახან მიკვირდა, როგორ მემორჩილებოდნენ ეს, ცოტა არ იყოს, ფიცხი ხასიათის გოლიათები, მაგრამ ვფიქრობ, რომ უფროსისადმი პატივისცემის გრძნობა არ აკლდათ და ამიტომ იყო ასე.
ერთხელ, მახაჩკალის ტურნირზე წარმატებული ასპარეზობის შემდეგ შინ მოვემგზავრებით და რკინიგზის სადგურზე ვაგონში მყავს მთელი გუნდი. მატარებლის გასვლამდე 5 წუთია დარჩენილი და დურმიშხან ბერუაშვილი მომაკლდა თვალში. გავედი სადგურზე მის მოსაძებნად.
ვხედავ მან და სოსლან ანდიევმა როგორ მიიტანეს სადგურის ღია სასადილოში თითო ბოთლი შამპანური და მაგიდაზე დადგეს. მივედი, ორივე ბოთლი ერთმანეთს შემოვახეთქე და დავამსხვრიე. დურმიშხანი თავჩაღუნული წავიდა მატარებლისკენ და სოსლანიც ხმის ამოუღებლად გაბრუნდა უკან“.
„მსოფლიოს ერთ-ერთ ჩემპიონატზე ვიმყოფები სსრკ ნაკრებთან ერთად უფროსი მწვრთნელის ვლადლენ ანდრეევის თანაშემწედ.
ანზორ კიკნაძე ხვდება ჰოლანდიელ იან სნეიდერს, რომლის ტყუპისცალი ძმა პეტერი ასევე კარგად ჭიდაობდა და რაც მთავარია, ისიც იქ იყო. ანზორი იგებს შეხვედრას. იანმა ამ დროს მცირე ტრავმა მიიღო და მაშინდელი წესებით ნება დაერთო ტატამთან სიახლოვეს ეწამლათ ექიმებს.
ვატყობთ, რომ კიკნაძე უჩვეულოდ ღელავს, მე და ანდრეევი მივედით ახლოს და მთელი მონდომებით ვამხნევებთ, მაგრამ ვხედავთ, რომ უგულისყუროდ გვისმენს და სულ სხვაგან იყურება. ამაზე კი ორივე გავუწყერით, მაგრამ ანზორმა აქეთ შემოგვიტია: მე თავი დამანებეთ, კაცო და იმათ მიხედეთ, ის მეორე ტყუპისცალი შორიახლოს დასტრიალებს და ისე გვანან, რომ ჩაანაცვლონ, ვერაფერს გავიგებთო. ამაზე კი კარგად ვიცინეთ, თანაც, რა თქმა უნდა, პეტერ სნეიდერს ძმა არ ჩაუნაცვლებია და ანზორმაც მშვიდობიანად მიიყვანა შეხვედრა გამარჯვებამდე“.
ახლო წარსულში ცნობილ ძიუდოისტს შენგელი ფიცხელაურს ერთხელ „მძიმე მდგომარეობიდან“ თავის დაძვრენა მოუწია. დახმარების ხელი თანამემამულემ, ასევე გამოჩენილმა ქართველმა ფალავანმა გივი ონაშვილმა გაუწოდა.
„1974 წელია, საბჭოთა ნაკრებთან ერთად ინგლისში გავემგზავრე ევროპის ჩემპიონატზე. გუნდური ასპარეზობა იყო და დაძაბულ ბრძოლაში ფრანგების უძლიერეს გუნდს ვძლიეთ.
გახარებულმა ვერ გავითვალისწინე და… გახურებულ გულზე ცივი ლუდი მივირთვი. ამ ამბავში ვარ და დოპინგზე შემოწმება არ გამოაცხადეს? რაღა ვქნა ახლა? დოპინგს, საერთოდ შარდის ანალიზით ამოწმებენ, მაგრამ რა შეღავათია, ალკოჰოლური კვალი შეიძლება ათასნაირად აღიქვან. მოკლედ მაგარ შარში ვარ გახვეული, არადა, დალეულს რას მოუხერხებ?
– ანუკა, ბიჩო – მხარზე ხელი მომითათუნა ჩვენმა მწვრთნელმა ვლადლენ ანდრეევმა – დავაი, ნა დოპინგ ზავუტ.
რა ვუთხრა ახლა ამ პატიოსან მწვრთნელს? როგორი გასამხელია, რომ თავი დავკარგე და ლუდი მოვიყუდე…
გულახდილად გავუმხილე მწვრთნელს ყველაფერი. კინაღამ გაგიჟდა ისედაც ჭარბად ემოციური ვლადლენი.
– ნიჩევო სლუშატ ნე ხაჩუ, იძი ნა დოპინგ! – სიბრაზისგან ჭარხალივით გახდა კაცი.
სხვა რა გზა იყო და ამგვარი პროცედურისთვის გამოყოფილ სპეციალურ ოთახში შევედი. მომცეს ქილა „სინჯის“ გამოსაყოფად. მიჭირავს ქილა და ვფიქრობ, რა ჯანდაბა მოვიფიქრო. მოულოდნელად გვერდითა „კუპედან“ ნაცნობი ხმა მომესმა:
– ფიცხელ, ფიცხელ…
გავიხედე და… ჩვენი განთქმული მოჭიდავე გივი ონაშვილი მიხმობს…
– ჩუმად, ბიჭო, არავინ დაგვინახოსო და თავისი შარდიანი ქილა გამიცვალა ჩემს ცარიელში.
დანარჩენი მოგეხსენებათ, – ტექნიკის საქმე იყო… ასე გადავრჩი“.
სიტყვამ გივი ონაშვილი მოიტანა და მის „ისტორიასაც“ შემოგთავაზებთ. ერთხელ ბატონმა გივიმ და შოთა ჩოჩიშვილმა ქალაქ ტოკიოს რესტორანში მხოლოდ „ერთ დოლარად“ იქეიფეს.
„იაპონიაში ვართ. შოთა ჩოჩიშვილს სასტუმროში ნოსტალგია მოაწვა. თბილისი მოენატრა.
– საქართველო მინდა, ბიჭო – მეუბნება, საქართველო მინდა მე ამის დედა ავაფეთქეეე… მინდა ჩემი საქართველო… ამათი დედაც, დავამტვრევ ძვლებში ყველას, კისრებს მოვუგრიხავ, მე ამათი დედაც, ხალიჩას ვაჭმევ მე ამათი!!!
– დაწყნარდი. ხვალ აჭამე – ვაწყნარებ. ვაწყნარებ. ძლივს დავაძინე.
მეორე დღეს მართლაც ძალიან მაგარი „ჩხუბი“ მოიგო და სულ გადამერია.
– ხომ მიცნობ ბიჭო, გივი? ამათ… თუ გინდა იაპონელი იყოს, დავაგრიხავ კისრებს. ამათი კი სუ კუკუ დედა, არ ვთქვი მე ახლა.
გაგიკვირდებათ და მართლა „დაგრიხა“ იქაური მეტოქე. ახლა, წავიდეთ და რესტორანში შევიდეთ – ქართველები არ ვართო? წავყვებოდი?
– რამდენი გაქვს ფული? – ვეკითხები.
– 300 იენი მაქვს ბიჭო (ერთი დოლარია)
შევედით და რესტორანში ვიქეიფეთ. დილით რესტორნიდან ნომერში მოგვდის ჩეკი. „თქვენს ანგარიშზე 30 000 იენია“. ელდა გვეცა, საიდან გადავიხადოთ?
ვებდღვენით მწვრთნელს. კაპიკიც არ მოგვცა. სიმართლეს თვალი გავუსწოროთ და რა ექნა, რაც არ ჰქონდა?“
ბატონ ზურაბ კახაბრიშვილს თქვენს წინაშე საგანგებო წარდგენა არ ესაჭიროება. ეს იუმორით აღსავსე პიროვნება პროფესიით ექიმია და საქართველოს მოჭიდავეთა სხვადასხვა ნაკრებებს მუდმივად გვერდში უდგას.
„მოგეხსენებათ გუნდის ექიმი ვარ. ერთი გასვლითი ასპარეზობაა. ბიჭებს ჭიდაობის წინ რამდენიმე საათით ადრე ჩვენი სასიქადულო მწვრთნელის არსენიჩის „რეცეპტით“ (არსენიჩი – მარტყოფლიშვილი) ხაშლამით ვკვებავდით. ცნობილია რომ ხორცი ძალის მომცემი საშუალებაა და ამართლებდა კიდეც, რომ არა ზემოთ ნახსენები ასპარეზობა.
დაურტყა ერთმა ჩვენმა ძიუდოისტმა ეს მსუყე, საკაზმებით გაჯერებული ხაშლამა, მაგრამ ცოტა გვიან მოუვიდა. ერთ საათში უკვე ტატამზე იდგა მეტოქის წინ. ორი წუთი კი გაუძლო მოწინააღმდეგეს და ძალაწართმეული ჩაიკეცა.
– ექიმი! – იყვირა უფროსობამ. ავიტაცე ჩემი „საკვოიაჟი“ და უმალ გამახსენდა ერთი აპრობირებული მეთოდი – არ უნდა ვიჩქარო, რომ ჩვენმა ფალავანმა რაც შეიძლება მეტი დაისვენოს. ავითრიე ფეხი და დინჯად მივუახლოვდი ჩაკეცილ სპორტსმენს. კაცი ამ თავს აღარაა, ძლივს სუნთქავს.
– ვაი! ხორცის ნაჭრები ყელთან მაქვს.
ცოტა ვუწამლე და გავიდა ისევ. ერთ წუთში ისევ ჩაიკეცა. გავვარდი, მივედი.
– პინ… – ამოიხრიალა საცოდავმა – საცოდავად. პი… პინცეტი არ გაქვს? კაცო, ახლა „პეტრუშკა“ გამეჩხირა ყელში, იქნება ამომწიწკნო და მერე მე ვიცი.
იმ დღიდან რეცეპტი „ხაშლამა“ გააუქმეს. თუმცა ანზორ არსენიჩი დღესაც სიამოვნებით მიირთმევს”.
