1979 წელს კინორეჟისორმა ნანა მჭედლიძემ სურათი „იმერული ესკიზები“ გადაიღო. საინტერესოა რომ ამ ფილმში ერთ-ერთ როლს თავად ქალბატონი ნანა ასრულებს.
„ეს ფილმი 1979 წელს გადავიღე. როცა ადამიანი, მარტო რჩები საკუთარ თავთან, სურვილი გიჩნდება, თვალი გადაავლო შენს განვლილ ცხოვრებას. მეც გამიჩნდა სურვილი და ნოსტალგია, განსაკუთრებით – ჩემი ბავშვობის მიმართ და გადავწყვიტე, ფილმში ყველაფერი ერთად მომექცია.
ერთ მშვენიერ დღეს, დავჯექი და ყველაფერი დავწერე. სანამ ფილმზე მუშაობას დავიწყებდი, პატარა ნოველები მქონდა დაწერილი, რომელსაც ასევე ერქვა – „იმერული ესკიზები“. ძალიან მინდოდა, ეთამაშათ არა ცნობილ მსახიობებს, არამედ იმ ადამიანებს, ვინც ხონში ცხოვრობდა. მართალია, ხონელი ვარ, მაგრამ, არავითარ შემთხვევაში არ ვაპირებდი მთავარი როლის შესრულებას, აზრადაც არ მომსვლია თავში. ვფიქრობდი, რომ ამ როლს ძალიან მოუხდებოდა სესილია თაყაიშვილი. თვითონაც თანახმა იყო, მაგრამ, გადაღებები რომ უნდა დაგვეწყო, ავად გახდა და ვეღარ გადავიღეთ. საგონებელში ჩავვარდი. მერე ვიფიქრე, ქეთევან ბოჭორიშვილს ვათამაშებ-მეთქი – „ჯარისკაცის მამაში“ სერგო ზაქარიაძის „ცოლს“ ვინც თამაშობს. მართალია, ქართლელი იყო, მაგრამ, შეიძლებოდა, ეთამაშა. გავიარეთ გორში. დავინახე, ეს ქალი ყავარჯნებით მოდის – დაცემულა და ფეხი მოუტეხავს. მაშინ კინოსტუდიის დირექტორი რეზო ჩხეიძე იყო. პირობა მივეცი, რომ აუცილებლად ვიპოვიდი მთავარი როლის შემსრულებელს. სწორედ მან მომაწოდა იდეა, თვითონ მეთამაშა. ჯგუფის დირექტორმაც მითხრა: შენი თავი მოსინჯე. თუ არ მოგეწონება, ნუ ითამაშებო. მომეწონა, მაგრამ, სხვებს უფრო მოეწონათ და ასე დავრჩი ეკრანზე“.
„იმერულ ესკიზებში“ პატარა გოგონას როლს შვიდი წლის ნანა ქვათაძე თამაშობდა. რეჟისორმა პატარა „მსახიობი“ მოულოდნელად აღმოაჩინა.
„იმ დროს, როცა ბებიის როლის შემსრულებელს ვეძებდი, პარალელურად ვეძებდი პატარა გოგოს როლის შემსრულებელსაც. მთელი საქართველო მოვიარე მის ძებნაში. მინდოდა, ხასიათი დამეჭირა. ფილმს ძირითადად ხონსა და თერჯოლაში ვიღებდი.
ხონში რომ ჩავედით, სკოლებში გავედით ასარჩევად. ეს ბავშვი თვითონ მოვიდა ჩვენთან. მაშინ ნანა 7 წლის იყო. ძალიან საცოდავად გამოიყურებოდა: მოკლესახელოებიანი პალტო ეცვა, დახეული „ბათინკები“, საიდანაც თითები უჩანდა და მხარზე გადაკიდებული ჰქონდა ჩანთა. გაკვეთილები მთავრდებოდა. ვიღაცას უთქვამს, კინოს იღებენო და მოვიდა. აპარატთან რომ დავაყენეთ და რაღაცეებს ვეუბნებოდით, ყველაფერი ისე ბუნებრივად გააკეთა, რომ გავვოცდით, ძალიან შთამბეჭდავი იყო. მაშინვე დავამტკიცეთ როლზე. როცა ფილმს ვახმოვანებდით, ისიც მშვენივრად ახმოვანებდა ჩემთან ერთად. იმ პერიოდში ჩემთან სახლში რჩებოდა. სხვათა შორის, მონათლული არ იყო და მე მოვნათლე. ვინმე რომ დარეკავდა კარზე ზარს, აქედან გაჰყვიროდა, მობრძანდითო. ჩემი გამზრდელი, ვერა ეუბნებოდა – გოგო, ჯერ გაიხედე, ვინ არის და მერე უთხარი, მობრძანდით, ასე არ შეიძლებაო. დაეთანხმებოდა აღარ ვიზამო, მეორე წუთს კი ავიწყდებოდა და იმავეს აკეთებდა. ცხოვრებაშიც ძალიან სასაცილო გოგონა იყო. მერე საბავშვო ზღაპარში გადავიღე „უკვდავების თეთრ ვარდში“. სკოლა რომ დაამთავრა, ძალიან უნდოდა თეატრალურში ჩაბარება, მაგრამ, მე არ ვურჩიე. იმ დროს ქვეყანაში არეულობა იყო. როცა გასინჯეს, აღმოჩნდა, რომ ის სითამამე, რაც მსახიობს სჭირდება, აღარ ჰქონდა. არადა, ცხოვრებაში საკმაოდ თამამი იყო. როგორც ჩანს, დაკომპლექსდა. თან, მაშინ მსახიობობისთვის არავის ეცალა, სრულიად უპერსპექტივო პროფესია გახდა.
იცით, რა? იმერეთი თვითონ არის არტისტული მხარე, იქ ყველა არტისტია. რასაც ვეუბნებოდი, ყველაფერს ზუსტად აკეთებდნენ. მინდოდა, ნატურალური სახეები დამეფიქსირებინა და ამიტომაც გამოვიდა ასეთი კარგი. ფილმის ფინალი სხვანაირად მქონდა მოფიქრებული: ანა ჩამოდის სოფელში და დაინახავს, რომ ირგვლივ ყველაფერი შეცვლილია – დანგრეულია იმერული სახლები და მათ ნაცვლად, თანამედროვე სახლები დგას. კიდევ, იყო ერთი ასეთი სიუჟეტი: რეალურად, ჩვენთან, ხონში, გასვენების დროს აუცილებლად მოჰქონდათ წითელი დროშა. ეს დროშა ფილმშიც გამოვიყენე, რამაც დიდი ეფექტი მოახდინა, მაგრამ, მოსკოვმა არ მოიწონა და ამომაღებინეს“.
