_ ისეთი ექთანი და ბებიაქალი ვიყავი, სასწრაფო სამედიცინო დახმარება არ მჭირდებოდა და ვერც დამეწეოდა. ქმარი ისე მიწყობდა ხელს, სად ხარ და რატომ დაიგვიანეო, არ მეტყოდა. ჭიშკართან რომ შემეგებებოდა, ჯერ დამიძახებდა, მშვიდობა ხომააო? მერე კი მკითხავდა, რა ჰქენი ახლა, გოგო ააპწიალე თუ ბიჭიო? ასეთ კითხვა-შეგებებასა და ფორიაქში ისე გავიარე 47 წელი, ერთი გაცუდებული მშობიარობა არ მქონია. ხუთასზე მეტი ახალშობილი ამიყვანია ლიხაურსა და ჭანიეთში, _ გვიამბობს გურიაში ცნობილი ბებიაქალი, ოზურგეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ჭანიეთში მცხოვრები, ნუნუ მჟავანაძე.
მისი პროფესია იმდენი ხნისაა, რამდენისაც თვით ადამიანის მოდგმა. არავის შეეძლო ისე ლამაზად განემარტა ბებიაქალის სახელის რაობა, როგორც სულხან-საბა ორბელიანმა ახსნა: "დედათმოურავი _ ყმის ამქმელი". 90 წელს მიახლოებული გურული დედათმოურავის სახელზე ხუთასზე მეტი აყვანილი ბავშვია და შედეგიც უმაგალითო _ არც ერთი მარცხი! ეს იცის სოფელმა, იციან თაობებმა, სამედიცინო საზოგადოებამ.
მუდამ სასურველი და სანატრელი ბებიაქალი, სიცოცხლის დარაჯი და შემოქმედი დედათმოურავი, სოფელში "იმედის გმირს" რომ ეძახიან და ხუმრობით ხშირად შესძახებენ ხოლმე, სად ეძებენ გმირებს, აგერ, ჩვენ თვალწინ დადიხარ, თან ჩინ-მედლებს არავის თხოვო, თავს დღესაც მხნედ გრძნობს და საუკუნესთან მიახლოებას ნაცადი პროფესიით გეგმავს.
_ ბებიაქალობა, არც ისე ახლო წარსულში, ძალიან პოპულარული პროფესია იყო. ფიზიოლოგიურ მშობიარობას მეან-გინეკოლოგის გარეშე ვიღებდი, დანარჩენი საოჯახო შრომა? ენით უთქმელი იყო. ჩემი საოჯახო საქმე აბრეშუმის ჭიის მოვლით იწყებოდა, ჩაისა და მანდარინის პლანტაციაში გრძელდებოდა და საღამოს შინ მოსულს სამი ძროხა მოსაწველი მხვდებოდა. მეუღლე, გრამიტო მჟავანაძე, ჩემი თანამებრძოლიც იყო, რადგან ახალშობილის ბებიაქალს მშობიარესთან ხშირად სამი დღით დარჩენა მიხდებოდა და როცა ჩავთვლიდი, დედა-შვილის სიცოცხლეს საფრთე არ ემუქრებოდა, მხოლოდ ამის შემდეგ ვბრუნდებოდი სახლში… მიყვარდა ავადმყოფები და მათაც ვუყვარდი. მეუბნებოდნენ, შენი სიტყვა უფრო გვარჩენს, ვიდრე წამალიო, _ მშვიდად გვიამბობს ასეულობით "ყმის ამქმელი" და იგონებს, კაცივით როგორ გაისროდა ხოლმე თოფს, როცა ბიჭი დაიბადებოდა. თან იმასაც ამბობს, რომ ეს წესი ცოტა არ იყოს, იმიტომ არ მოსწონდა, რომ ქალის დაბადებას იგივე სიხარულით არ აღნიშნავდნენ.
ქალბატონ ნუნუს მიაჩნია, რომ რუსთველისეული "ლეკვი ლომისა სწორია", სწორედ რომ ჭეშმარიტებაა და ეს საკუთარი მაგალითით დაამტკიცა: _ ფულის აღება? ქრთამი? ვინ გამიბედავდა? ამ ქვეყნად მოვლენილს დედაზე ადრე ვეგებებოდი, თვალის ახელაში ვეხმარებოდი და მისგან ფულს ავიღებდი? ეს არასოდეს მომხდარა! საჩუქრის მორთმევა კი იცოდა ხალხმა და ამაზეც ვწუხდი, თუმცა, სახლში მოსულები ისეთ სიტყვას მეტყოდნენ, აღარაფერი მეთქმოდა.
_ თუ გახსოვთ, როდის და ვინ აიყვანეთ პირველად?
_ როგორ არ მახსოვს? მიხაკო გორგილაძის ოჯახიდან დავიწყე ბებიაქალობა, 1946 წელს. ნავსი გავტეხე და მას მერე, ჭანიეთის საექიმო უბანში 46 წელი ვიმუშავე, რა თქმა უნდა, ოფიციალურად. შემდეგ, დაბნელებულ წლებში, კიდევ ბევრჯერ ბევრი სიცოცხლის დაბადება ვიზეიმე. მადლობა უფალს, რომ ჩემი აყვანილებით სავსეა ჭანიეთი: ავთანდილ სურგულაძე, ევგენი ქავთარაძე, მადონა მახარაძე, ნუგზარი ანთიძე, მერაბ ბერაძე, ვაჟა კალანდაძე, შენი ქმარი, დათო… _ ღიმილიანი სახით მეუბნება დედათმოურავი და უცებ იღუშება _ ყველაზე მოუშუშებელი ტკივილი მისთვის მისივე აყვანილების დიდობის ასაკში გარდაცვალება იყო: _ როგორ მოვინელო თედო მახარაძე, მერაბ კვირკველია, დათო შავიშვილი, ვალერი მამინაშვილი… მათი ამქვენად მოვლენის მოწმე და მაშველი მე ვიყავი… მათი გაპატიოსნებაც მე მარგუნა უფალმა მარადიულ სასუფეველში. ეს ტკივილი იმიერ ქვეყანაშიც წამყვება. ახლა მხოლოდ მიცვალებულთა გაპატიოსნებისთვის მეძახიან. ბებიაქალობის დამოუკიდებლად არსებობა წარსულს ჩაბარდა, მეც წარსულისა ვარ, თუმცა, ჯერ კიდევ შემიძლია და ხალხის სამსახურს საკუთარი ოჯახის საქმისგან არ ვარჩევ, არც არასდროს გამირჩევია, _ გვეუბნება ქალბატონი ნუნუ და ალალად გვიმხელს, რომ 100 წლამდე სიცოცხლეს მხოლოდ იმიტომ ნატრობს, საკუთარ შვილთან, შვილიშვილებთან, შვილთაშვილებთან ერთად, ხალხის სამსახურში იდგეს, ვიღაცას რაღაცით საშველი გაუჩინოს და რაც მთავარია, საკუთარი გამოცდილება ბოლომდე გაუზიაროს რძალს, ნატო კალანდაძეს, რომელიც პროფესიით ექთანია და გამუდმებით ცდილობს, დედამთილისგან ზუსტად შეითვისოს ახალშობილთან ქცევის და მიცვალებულის გაპატიოსნების უცვლელი და წმიდა წესები… წესები გურული დედათმოურავისა, რომლის ღვაწლიც შეუფასებელია, ისევე, როგორც სხვა, საქართველოსთვის შრომაში დაღლილი ადამიანებისა.
