დღევანდელი სპორტული „გამოშვების“ მორიგ წერილში ვეტერანი მოჭიდავე, ბატონი ჯუმბერ დავლიანიძის რამდენიმე „საინტერესო“ მოგონებას შემოგთავაზებთ.
„მახსოვს, ერთხელ მოსკოვში, კურსკის ვაგზლიდან თბილისში ვბრუნდებოდით. კურსკის ვაგზლის ახლოს გასტრონომში შევიარეთ პროდუქტების შესაძენად. მოლარეს სალაროში ქვითრები გამოვარტყმევინე, თან თანმხლებ კოლეგას ვუთხარი: “მე სანამ სხვა რამეებს ვიყიდი, მიდი აი იმ ქერათმიან გოგოსთან (სხვა გამყიდველზე ვანიშნე) და სამი “ბატონი” გამოართვი მეთქი. ისიც ადგა და მივიდა: “დევუშკა, დავაი ტრი გასპადინ”. გაოცებულმა გამყიდველმა ჩეკი გამოართვა.
– ჩტო? ჩტო ვი ტრებუიტე?
ამან იფიქრა სწორად ვერ ვუთარგმნეო და ცეცხლზე ნავთი დაასხა:
– ტაგდა… ტრი კნიაზა დავაი…
გამყიდველი ჩაბჟირდა. და რომ ავუხსენი სიამოვნებით შეგვიფუთა “ტრი ბატონჩიკი”… “ნუ შუტნიკი!”
საბჭოთა სპორტსმენები უცხოეთში ყოფნისას არაერთ კურიოზში გახვეულან. ერთ-ერთ მათგანს ბატონი ჯუმბერი მოგვიყვება.
„სტამბულში ვართ. ბერძნულ-რომაულ და თავისუფალ ჭიდაობაში ევროპის პირველობა ტარდება. მსაჯებს ასეთი რამ შეგვემთხვა:
პროგრამით გათვალისწინებული შეხვედრების შემდეგ ავტობუსით ვბრუნდებით სასტუმროში. როცა ავტობუსიდან გადმოვედით კარებში ჩანთებით დატვირთული თურქები დაგვხვდნენ. ისინი კოხტად შეფუთულ პარკებს სულ… სამ დოლარად გვთავაზობდნენ. თითოეულ მათგანში მსაჯის თეთრი მაისური და ხუთი თეთრი წინდა უნდა ყოფილიყო. მათი გახსნის და ნახვის ნება რა დაგვრთეს იმ მიზეზით, რომ პოლიცია უთვალთვალებდათ. მოკლედ, სულ დავუცარიელეთ ჩანთები და სასტუმროს ვესტიბიულში შესვლისას გავხსენით ეს პაკეტები. ყველა მათგანში უხარისხო, დახეული და თვალწასული “დეფექტიანი” საქონელი იდო. სასწრაფოდ გამოვცვივდით გარეთ, მაგრამ რა დაგიკარგავს, რას ეძებ?
მოკლედ, საღამოს, გულის ჯავრზე მსაჯებმა ჭიქის მიჭახუნებით ერთმანეთს ვუსურვეთ, რომ მეტი დანაკლისით ღმერთს აღარ დავესაჯეთ“.
მართლაც რომ უცნაური ქვეყანა გახლდათ ყოფილი საბჭოთა კავშირი. ჩერნობილის ტრაგედიის შემდეგ საკავშირო სპორტის სამინისტრომ ჩერნობილთან ახლოს მდებარე ქალაქ გომელში მოჭიდავეთა ტურნირი დანიშნა. სსრკ-ის იმდროინდელ ლიდერებს სურდათ მსოფლიოსთვის დაენახებიათ, რომ ქვეყანაში ცხოვრება ჩვეული რიტმით მიდიოდა.
„ჩერნობილის ტრაგედია ახალი მომხდარია. მაშინდელმა სპორტკომიტეტის ხელმძღვანელობამ – “ნუ გეშინიათო” და, მსოფლიოს ყურადღების მისაქცევად ჩერნობილთან ახლოს დანიშნეს სსრკ თასის გათამაშება თავისუფალ ჭიდაობაში, თან გაგვაფრთხილეს, რომ ყველა უმაღლესი კატეგორიის მსაჯს უნდა მიეღო მონაწილეობა, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მსაჯებსაც და ფალავნებსაც გამოიყვანდნენ ნაკრების შემადგენლობიდან.
მოსკოვშივე გაგვაფრთხილეს, რომ გომელში ონკანის წყლით არ გვესარგებლა, ქალაქში ნაკლებად გვემოძრავა და შხაპიც კი არ მიგვეღო. საშინელ დღეში ვართ. სერიოზულად გაგვაფრთხილეს, რომ შავი ღვინო დაგველია.
ჩვენც იოდიზირებული წყლით და შავი ღვინით (არ გვექნებოდა?) “შეიარაღებულები” ჩავედით გომელში.
მიუხედავად გამაფრთხილებელი კონსულტაციებისა, დარბაზში სულ მალე თავბრუსხვევა და გულისრევა დაგვეწყო, ყველას. რამოდენიმე მონაწილე ასპარეზობასაც კი გამოეთიშა.
როგორც გაირკვა, დარბაზის შემინული მხრიდან რადიაცია გვასხივებდა. შემინულ მხარეს სქელი ფარდები ჩამოაფარეს და გვირჩიეს ტანზე იოდის უჯრედები გაგვეკეთებინა და “ცოტაოდენი ალკოჰოლიც” მიგვეღო. ჰოდა, ჩვენც შეჯიბრება კარგად გვარიანად (ქართველების “ცოტა” იცით) შეჭუკჭუკებულებმა ჩავატარეთ. ქვემძიმე წონაში პირველი ადგილი “შეზარხოშებულმა” ლერი ხაბელოვმა აიღო.
ჩვენ კი, ალბათ პირველები ვიყავით, რომ ასპარეზობის დრო “ქეიფის” უფლება მოგვცეს და დისკვალიფიკაცაზე არც არავის გავხსენებივართ. არა, რაა ცუდი კაცმა რომ თქვას-რადიაციაში?“
