ერთი და იგივე პროფესიის წარმომადგენლებს ერთმანეთთან განსაკუთრებული ურთიერთობა და ურთიერთპატივისცემა ახასიათებთ. გამონაკლისს არც ფეხბურთის ოსტატები შეადგენენ. თავის დროზე ახლობლობა გააჩნდათ გამოჩენილ ბრაზილიელ მოთამაშე გარინჩას და ქართველ სლავა მეტრეველს. ისინი ერთმანეთს არასაფეხბურთო გარემოში რამდენჯერმე შეხვედრიან და მიუხედავად ენობრივი ბარიერისა დიდი სიყვარულიც გამოავლინეს. ერთ-ერთ ასეთ ფაქტს თავად სლავა მეტრეველი იხსენებდა.
„განსაკუთრებით მაგონდება 1968 წელი და ქალაქი სან-პაულუ. გარინჩას სასტუმროს ჰოლში შევხვდი. მეგობრულად, ძველი ნაცნობებივით მოვიკითხეთ ერთმანეთი. შემდეგ ადგილობრივი ტორსიდორების ჯგუფი შემოგვეხვია. ძლივს მივახვედრე, რომ გრამფირფიტების მაღაზიაში მინდოდა წასვლა. მანემ გაიღიმა და თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. შემდეგ ხელკავი გამიყარა და მაღაზიისკენ გამიძღვა. უამრავი გულშემატკივარი მოგვდევდა. ყველამ გვიცნო. როგორც იქნა მაღაზიაშიც შევედით. მისმა მეპატრონემ კარში პოლიციელები ჩააყენა და მაღაზია ჩაკეტა.
გარინჩამ ჩემი თავი წარუდგინა მეპატრონეს. ამ უკანასკნელმა კი უთხრა, ჩინებულად ვიცნობ, ეს სენიორ მეტრეველია და პირადად მინახავს მისი თამაში. შემდეგ გახარებულმა ჩემი შერჩეული გრამფირფიტები შემიხვია, თავი მოიკლა და საფასური არ გამომართვა. პოლიციელებს სთხოვა, სტუმარი სასტუმრომდე მიაცილეთო. წესრიგის დამცველებმა მე და გარინჩა შუაში ჩაგვაყენეს და სასტუმროსკენ დინჯად გავემართეთ.
გულშემატკივართა საკმაოდ მრავალრიცხოვანი აუდიტორია მიგვაცილებდა. ბრაზილიელები ხელს გვართმევდნენ, ავტოგრაფებს გვთხოვდნენ, თან მთელი გზა ხმამაღლა გაჰკიოდნენ: “მეტრეველი, სოვეტიკო გარინჩა!” ჩემს ბრწყინვალე მასპინძელს ესიამოვნა ეს ქათინაური, მომიბრუნდა და მითხრა, ხედავ რას გეძახიანო. მეც გავიღიმე და თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე. მერე გარინჩამ ხელით ჰაერში რაღაც ფინტი მოხაზა და მითხრა, აი, სწორედ ამაში გვამსგავსებენ ერთმანეთს”.
ავტორი
